Idziemy dalej. Teraz naszym celem jest odkrywka martwicy karniowickiej na krawędzi doliny Dulówki. Pokazywałem te miejsca w kilku wątkach już zamieszczonych w tym dziale, dlatego aby się nie powtarzać część zdjęć będzie miała charakter kontaktowy. Od razu przechodzimy do mapy firmy Compass. Teraz będziemy się poruszać wzdłuż trasy oznaczonej kolorem fioletowym. W drugiej części jest ona wyznaczona nieco intuicyjnie, ponieważ na dostępnej mi mapie jej nie ma. dlatego też w tej wersji mapy jest pewna różnica w stosunku do tej w pierwszej części.



Na początku skraj lasu. Droga, która wiedzie wzdłuż jego krawędzi jest mocno zarośnięta.



W znajdującym się tutaj ekotonie zwróciłem uwagę na jeszcze kwitnący dziki bez czarny - Sambucus nigra oraz już owocujący dziki bez koralowy - Sambucus racemosa.



Szybko przeszliśmy w głąb lasu. Minęliśmy partię borową i stanęliśmy w buczynie na skraju raptownie załamującego się stoku. Tutaj zwróciłem uwagę na wietlicę samiczą - Athyrium filix-femina.



Oto pierwszy pokład martwicy o strukturze laminowanej.



W jednym z zakątków tej skały rośnie okazała nerecznica samcza - Dryopteris filix-mas.



Za widocznymi na tym zdjęciu bukami zwyczajnymi - Fagus sylvatica skrywa się większy kamieniołom. Same buki posiadają dziwne, krzaczaste odrośla u podstawy okazałych pni.



Tutaj skała ma strukturę zrostkową. Jej naturalną barwą jest odcień czerwieni.



W szczelinach ścianki wyrastają liczne małe paprocie. Wśród nich jest zanokcica skalna - Asplenium trichomanes.





Po omówieniu kilku zagadnień ruszamy dalej. Teraz nawet dla mnie będzie to "terra incognita", czyli ziemia nieznana. Na początku równina z bukiem zwyczajnym - Fagus sylvatica.



Po kilkudziesięciu metrach pojawia się droga zmuszająca do pójścia w kierunku dna doliny.



Po chwili po obu stronach drogi znajduje się bór mieszany ze sporą domieszką orlicy pospolitej - Pteridium aquilinum w runie.



Jest tutaj też jeżyna. Jak dla mnie to Rubus pedemontanus czyli jeżyna Bellardiego.



W części drzewostanu pojawia się kilka okazałych jak na tę okolicę świerków pospolitych - Picea abies.



Idziemy teraz dość szybko granicą buczyny oraz boru.



Odbijamy ponownie w kierunku północnym. W dalszym ciągu wędrujemy borem mieszanym.



Bliżej dna doliny, obecnie suchej w tym miejscu Dulówki znowu występują buki zwyczajne - Fagus sylvatica. Jest też pewna domieszka sosny zwyczajnej - Pinus sylvestris oraz grabu zwyczajnego - Carpinus betulus. Las przypomina zaniedbany park.





W dnie Dulówki odsłania się karboński piaskowiec karniowicki.



Odbijamy teraz w kierunku północno-wschodnim, tak aby iść wzdłuż lewego brzegu lewego odgałęzienia rzeki. W tej części drzewostanu dominuje grab zwyczajny - Carpinus betulus.





Zdecydowanie oddalamy się od dna.





Po drodze mijamy skutki gospodarki leśnej.



Tam, gdzie jeszcze jest las z paproci dominuje wietlica samicza - Athyrium filix-femina.



Zerkamy w kierunku dna doliny, gdzie jak widać, las w dalszym ciągu przypomina zaniedbany park.



Za naszymi plecami znajdowała się poręba.



Na jej obszarze odkryliśmy misę źródłową w której nawet była woda. Całość żywiła kompleks roślinności bagiennej. Ponad zielony tłum wybijał się ostrożeń łąkowy - Cirsium rivulare.





Dla kontrastu z boku przycupnął przetacznik leśny - Veronica officinalis.





Aby pójść dalej musieliśmy zejść na dno głębokiej doliny. Aby dowiedzieć się co było potem zapraszam do kolejnego, ostatniego odcinka.