Wczoraj otrzymałem e-mailem takie oto zdjęcie. Żółciakowa kolonia imponująca. Mnie jednak zainteresowało miejsce gdzie się zakotwiczył... tuż nad powierzchnią wody...

Kurde, no patrz. A ja zapomniałem zrobić zdjęć żółciaka, który "rósł" pod wodą :) Po prostu wyrósł na oderwanym konarze wierzbowym, których osunął się do małej rzeczki. Nadrze(cz/w)ne żółciaki u mnie są standardem :D

(wypowiedź edytowana przez matpan 02.czerwca.2012)

proponuje nowy gatunek (podgrupa czy jaktam ...)
;D

zółciak podwodny

Aha i zapomniałem powiedzieć :) Wracając do tych moich żółciaków. Wszystkie rosły na wierzbach. I powiem szczerze, że to był ostatni raz kiedy jadłem wierzbowe żółciaki. Po ich zjedzeniu czułem się jakbym kilogram aspiryny/polopiryny zjadł...

W smaku były kwaśnawe, a po konsumpcji czułem się jakbym miał nigdy nie przestać się pocić :D

Ostatnio zjadam dużo żółciaka z wierzb. Młode ( chociaż dużych rozmiarów ), bardzo soczyste, bardziej galaretkowate niż łykowate. Panierowane w bułce tartej są w smaku rewelacyjne i nie zauważam jakichkolwiek powikłań czy zmian o jakich pisze matpan. Nie gotuję ich przed smażeniem, nie mocze w wodzie. Po zerwaniu, kroję na cieniutkie plastry ( do 1 cm grubości ), lekko posypuję wegetą, w ubitym widelcem jajku surowym lekko osolonym, moczę te plastry i wkładam do bułki tartej. Takie ''kotleciki '' wrzucam na gorący tłuszcz ( olej ) i zarumieniam panierkę z obu stron. Takie kotleciki są smaczne na gorąco i na zimno. :-)

Ja obgotowałem ok 10 minut i później smażyłem bez panierowania na masełku. Może akurat trafiłem w jakieś takie dziwne...

Może żółciaki były przerośnięte-takie są niesmaczne...