Jesteśmy już na górnej krawędzi lewego brzegu doliny Sudołu Dominikańskiego. Idziemy pod górę.



Po drodze mijamy topolę białą - Populus alba.





Mijamy "pożegnanie z zamrażarką".



Tuż obok spoczywa instalacja pt. "żegnaj telewizorku".



Teraz przemieszczamy się przez park zlokalizowany na północ od osiedla.







Są tutaj liczne, dobrze utrzymane ścieżki.







Tytułowy fort skrywa się w zaroślach.



Przekraczamy bramę.



Na początku w oczy rzuca się bujna przyroda. Tutaj rządzi glistnik jaskółcze ziele - Chelidonium majus porażony przez mączniaka - Erysiphe macleayae.



Oto pierwsza partia widoku ruin. Ich stan jest znakomitą ilustracją powiedzenia - zabytki to są dopiero w Krakowie, a i to nie wszystkie.











(wypowiedź edytowana przez piotr_grzegorzek 28.stycznia.2019)

Oto kolejne barwne fragmenty fortu. Jak zawsze w takim wypadku moja ocena jest jednoznaczna - ani to Altamira, ani to Faras. Zapewne da się to sklasyfikować jako kulturę Batowicką.







Idziemy dalej. Mijamy powalone drzewa. Na lewo leży robinia akacjowa - Robinia pseudoacacia.



Opuszczamy wewnętrzny dziedziniec.









Szczytowe partie fortu porasta gęsty las. W drzewostanie dominuje robinia akacjowa - Robinia pseudoacacia. Zza drzew widać drogę biegnącą skrajem lasu.







Trafia się dziki bez czarny - Sambucus nigra oraz wiąz górski - Ulmus glabra.



Oto kolejne skupisko robinii akacjowej - Robinia pseudoacacia.





Oto kolejne spojrzenia w stronę drogi biegnącej dołem.





Teraz mijamy nawłoć późną - Solidago gigantea. Poraża ją mączniak - Golovinomyces cichoracearum, którego z kolei poraża Ampelomyces qusqualis.



Oto ostatnie partie drzewostanu tuż przed opuszczeniem fortu i wyjściem na drogę.