Na zachodnich kresach Chrzanowa znajduje się las Piekło. Po zachodniej stronie płotu znajduje się Dąb, część Jelenia, dzielnicy Jaworzna. Oto mapa firmy Compass przedstawiająca lokalizację tego miejsca.
W Polsce jest wiele miejsc zwanych Piekłem. Bardzo często ma to związek z działalnością ludzi zajmujących się wypałem węgla drzewnego oraz produkcją smoły. Kiedy wykonywali swą profesję wieczorną porą, kiedy byli dostatecznie umorusani musieli wyglądać naprawdę strasznie. Warto w tym miejscu zaznaczyć, że tylko w polskich legendach gotowanie w smole jest jedną z wielu piekielnych atrakcji. Wyobraźnia innych nacji ogranicza się do siarki.
Pierwszego grudnia w tej okolicy próżno było szukać śniegu. Droga do Piekła wyglądała tak sobie.
Zasadniczo jest to typowy mieszany bór systematycznie poddawany rygorom gospodarki leśnej. Tym nie mniej na skraju lasu można spotkać wiąz szypułkowy - Ulmus laevis.
A tak wygląda gospodarka leśna, świeża poręba z dopiero co posadzonymi sosenkami.
A oto kolejny rzut oka na porębę zza zachowanych drzew. Ten szpaler zapewne pełni rolę pasa wiatrochronnego.
Zanim leśnicy spacyfikowali ten teren okolica była bardzo podmokła. Dziś ostały się nieliczne fragmenty z torfowcami - Sphagnum.
Miło było zobaczyć porosty nadrzewne. To powinna być pustułka pęcherzykowata - Hypogymnia physodes.
Najciekawszym odkryciem było to, że mrówki wciąż były aktywne. Tak jakby nie zauważyły październikowego ataku zimy. Poruszały się tak żwawo, że trudno było nadążyć za nimi z obiektywem aparatu.
O tym, że wody jest tutaj sporo świadczą kałuże powstające wszędzie tam, gdzie drzewa zostały wyrwane.
A w gospodarce leśnej obowiązuje zasada - jest las, był las, będzie las. Idąc w teren nigdy nie mamy pewności na który z etapów natrafimy.
Opuszczając to miejsce uwieczniłem jeszcze świerka - Picea abies, który miał bardzo trudne dzieciństwo.
Miejsce to jest jedną z wielu moich powierzchni badawczych. A pretekstem, dla którego odwiedziłem to miejsce teraz było nagrywanie filmu dla Chrzanowskiej Telewizji Lokalnej pod tym samym tytułem co wątek, czyli - Kilka chwil w Piekle.
W Polsce jest wiele miejsc zwanych Piekłem. Bardzo często ma to związek z działalnością ludzi zajmujących się wypałem węgla drzewnego oraz produkcją smoły. Kiedy wykonywali swą profesję wieczorną porą, kiedy byli dostatecznie umorusani musieli wyglądać naprawdę strasznie. Warto w tym miejscu zaznaczyć, że tylko w polskich legendach gotowanie w smole jest jedną z wielu piekielnych atrakcji. Wyobraźnia innych nacji ogranicza się do siarki.
Pierwszego grudnia w tej okolicy próżno było szukać śniegu. Droga do Piekła wyglądała tak sobie.
Zasadniczo jest to typowy mieszany bór systematycznie poddawany rygorom gospodarki leśnej. Tym nie mniej na skraju lasu można spotkać wiąz szypułkowy - Ulmus laevis.
A tak wygląda gospodarka leśna, świeża poręba z dopiero co posadzonymi sosenkami.
A oto kolejny rzut oka na porębę zza zachowanych drzew. Ten szpaler zapewne pełni rolę pasa wiatrochronnego.
Zanim leśnicy spacyfikowali ten teren okolica była bardzo podmokła. Dziś ostały się nieliczne fragmenty z torfowcami - Sphagnum.
Miło było zobaczyć porosty nadrzewne. To powinna być pustułka pęcherzykowata - Hypogymnia physodes.
Najciekawszym odkryciem było to, że mrówki wciąż były aktywne. Tak jakby nie zauważyły październikowego ataku zimy. Poruszały się tak żwawo, że trudno było nadążyć za nimi z obiektywem aparatu.
O tym, że wody jest tutaj sporo świadczą kałuże powstające wszędzie tam, gdzie drzewa zostały wyrwane.
A w gospodarce leśnej obowiązuje zasada - jest las, był las, będzie las. Idąc w teren nigdy nie mamy pewności na który z etapów natrafimy.
Opuszczając to miejsce uwieczniłem jeszcze świerka - Picea abies, który miał bardzo trudne dzieciństwo.
Miejsce to jest jedną z wielu moich powierzchni badawczych. A pretekstem, dla którego odwiedziłem to miejsce teraz było nagrywanie filmu dla Chrzanowskiej Telewizji Lokalnej pod tym samym tytułem co wątek, czyli - Kilka chwil w Piekle.