Tego dnia, a był to czwartek udałem się na poszukiwanie wiosny w Jaworznie. Celem moim i ekipy CTv Jaworzno stał się park Podłęski i przylegający do niego las. Wiosny nie udało nam się znaleźć, ale i tak powstał całkiem spory fotoreportaż. Na plan filmowy dojechaliśmy z centrum drogą oznaczoną na czerwono.
Na początek fragment południowego skraju parku. Tutaj na skraju boiska dominują brzozy - Betula pendula.





Na stoku nie istniejącej już kolejki brzozy są bardzo malownicze.



Towarzyszą im inne drzewa.



Obfite opady śniegu zmasakrowały te topole osiki - Populus tremula.









Kora leżących gałązek posłużyła jako karma, być może dla saren.





W lesie znajdują się niewielkie zapadliska pogórnicze. Nie tak dawno fedrowała tutaj kopalnia Jan Kanty. W PRL-u nazywała się Komuna Paryska.



A oto wyjątkowo ciekawa brzoza.



Las to mozaika płatów sosen i brzóz z domieszką innych gatunków. Teren jest zmodyfikowany przez liczne zapadliska.







W tej białej scenerii bardzo rzucała się w oczy zielona jeżyna.



A teraz zerknijmy w górę, aby spojrzeć na korony sosen.



Wspomniane inne gatunki to między innymi robinia akacjowa.







Są także okazałe egzemplarze czeremchy amerykańskiej.





Malowniczo na tle brzozowej młodzieży wygląda ten niezbyt stary dąb szypułkowy.



Na jego martwych gałęziach rozwinęły się grzyby, ale póki co rozpoznałem jedynie powłocznicę dębową.





Dość częsty jest tutaj również błyskoporek podkorowy, dawniej włóknouszek ukośny.







A teraz rzucimy okiem na skutki okiści. W porównaniu z innymi regionami ten teren właściwie nie ucierpiał.









Te brzozy łagodnie wygięły się, ale nie złamały.



A oto kolejne fragmenty zimowej masakry.









Przed opuszczeniem lasu natrafiłem na kolejnego błyskoporka. A wydawało się nam, że jest to bardzo rzadki gatunek.





W związku z takim przebiegiem zimy należy spodziewać się sporej podaży drewna opałowego. Ta sucha brzoza, której nikt nie sprzątnął źle wróży na przyszłość handlu tym drewnem, bo ono pomimo wszystko raczej nie stanieje. Zatem należy liczyć się ze sporym polem do popisu dla nas mikoholików, którym przybędzie więcej substratów do przebadania.