W drugim odcinku opowieści o swoistym sposobie spędzenia niedzieli palmowej powłóczymy się wzdłuż szarej Czarnej Przemszy w rejonie tak zwanego Trójkąta Trzech Cesarzy.
Zaczynamy na lewym, sosnowieckim brzegu rzeki. Jak dobrze widać wody Czarnej Przemszy są wyraźnie szare.



Na wałach przeciwpowodziowych znajduje się sporo zeschniętego zielska, tak jak tego rdestowca japońskiego - Reynoutria japonica.



Ciekawe kontrasty barwne z cieczą wypełniającą koryto tworzyły brzoza - Betula pendula, klon jesionolistny - Acer negundo oraz łabędź niemy w stadium brzydkiego kaczątka.







Być może rzeka pojaśniała za sprawą swoich sztucznych dopływów. Tutaj między innymi spod zabudowy Słupnej sączył się płyn optycznie czysty.



Opuszczając to miejsce, jako że niedziela była palmowa uwieczniłem tutejsze iwowe dziewczynki - Salix caprea.





A teraz jesteśmy już w punkcie drugim. Znajdujemy się na prawym, mysłowickim brzegu rzeki w rejonie gdzie Czarna Przemsza staje się po prostu Przemszą. Z tego miejsca widać, że kolor cieczy w obu rzekach nie różni się wyraźnie.



Nawet właściwa Przemsza ma ten sam, jednolity szary kolor.



Za mostem, idąc pod prąd spotykamy taki nijaki las.



Większe plamy zieleni tworzą w nim mszaki, tak jak ten żurawiec falisty - Atrichum undulatum.



Równolegle do brzegu biegnie nim dziwny rów. Być może jest to pozostałość po porcie, który w tej okolicy istniał.



Zieleniły się już pierwsze krzewy, tak jak ten dziki bez czarny - Sambucus nigra.



Jedna z grubych brzóz jest malowniczo wygięta. Ciekawe co ją zmusiło do takiego zachowania.



W runie lasu znajdują się także gatunki całoroczne, tak jak ten glistnik jaskółcze ziele - Chelidonium majus.



W samym lesie śmieci nie ma. Ostatecznie mieszkańcom tej okolicy łatwiej wyrzucić je bezpośrednio do cieczy niż fajdać po brzegach.



Przechodzimy teraz do punktu trzeciego, czyli do lasu, w którym niegdyś stała wieża Bismarcka. Teraz jego ozdobą jest okazały pomnikowy buk zwyczajny - Fagus sylvatica.







Otoczenie tablicy pamiątkowej przymocowanej do sporego głazu na okoliczność naszego "uniowstąpienia" jest bardzo zaśmiecone.









Koszami na śmieci są również ostatnie bunkry. Poza tym, jak widać, ktoś urządził sobie tutaj teren do jazdy ekstremalnej.



A oto i tablica pamiątkowa, na której prezydent Mysłowic, Grzegorz O. popisuje się swoim nieuctwem.



Wszelako komentując część tego napisu - jesteśmy dumni, że razem budujemy "Europę bez granic" - dla potrzeb powstającego tego dnia filmu, pozwoliłem sobie na bardzo uszczypliwy komentarz. Otóż w pewnym sensie wszelkie granice w tej okolicy zostały przełamane. Śmieci leżą wszędzie równo po terytoriach wszystkich byłych państw zaborczych. A przecież w czasach, kiedy tutaj był Śląsk Pruski, taka sytuacja jak na kilku poprzednich zdjęciach nie miałaby racji bytu.