W drugiej części spaceru po Parowach Karniowickich udajemy się do najdalszego punktu planowanych badań
Po minięciu przeciętej grzędy lessowej na skraju niewielkiego płaskowyżu zobaczyliśmy płat konwalii majowej.





Ten odcinek parowów ma od strony głównej doliny sporą wyrwę, następnie płaskie namulisko a dopiero znacznie wyżej V-kształtną dolinę. Na dnie tej wyrwy po większych deszczach są wypłukiwane głazy polodowcowe. To znany w kręgach geologów już od końca XIX wieku bruk dyluwialny. Stąd do zbiorów Muzeum w Chrzanowie pozyskaliśmy nawet kilka kawałków dzisiejszej Norwegii.



Aby towarzysząca mi osoba mogła sobie w pełni wyrobić zdanie o kształtowaniu się parowów poszliśmy na pola powyżej doliny. Początek parowu znajduje się wśród niewielkich drzewek na początku lasu.



Te drzewka to potomstwo dorosłej topoli osiki.



A pod osikami po namulisku lessowym sączył się niewielki strumyczek, zachowując się jak model typowej niżowej rzeki.



Kilka metrów dalej zaczyna się ostre wcięcie.



Dalej jest już coraz ostrzej. A po bokach rosną kilkudziesięcioletnie drzewa, na razie brzozy brodawkowate.





Na kolejnym odcinku dominują buki zwyczajne. Tu też widać charakterystyczne dla tego typu form terenowych boczne wcięcia przypominające ząbki zamka błyskawicznego.



Roślinność zielna jest w tym miejscu bardzo uboga. Między innymi występuje tutaj szczawik zajęczy.



Występujące tutaj buki dają płodne nasiona o czy świadczą liczne siewki.





A oto kolejny odcinek parowu. W dalszym ciągu jest widoczna struktura układająca się w ząbki zamka błyskawicznego.



Nieliczne byliny w tej okolicy reprezentowała kokoryczka. Jest dość uboga w kwiaty, ale posiada obłe łodygi i dlatego uważam, że jest to Polygonatum multiflorum.





Niedaleko niej występował mech, który wydaje mi się należeć do rodzaju Plagiotecium.



Na stokach wyrastały pojedyncze paprocie. Wśród nich są nerecznice oraz wietlica samicza. Tego dnia bardziej skupiliśmy się na poznaniu terenu niż dokładnych badaniach florystycznych.



Z boków znajdują się jakieś skały, o czy świadczą układające się na powierzchni korzenie tego buka.



Kolejną byliną był gajowiec żółty.



W kilku miejscach nasiona buków nagromadziły się i teraz rośliny kiełkują w pęczkach.



A oto górna część namuliska.



W tej okolicy pojawił się skąpy płat podagrycznika pospolitego.





A tak z góry wygląda wyrwa na dnie której pod liśćmi skrywają się głazy narzutowe.







I tutaj roślin zielnych jest niewiele. Cóż znaczy jedyna dąbrówka rozłogowa pomiędzy podagrycznikiem.



Całość kończy się łagodnym rowkiem.



Tak to wyglądało na początku maja. Ciekawi mnie, co można będzie zobaczyć tutaj po ustaniu opadów.