W drugim odcinku naszej wyprawy poruszamy się wzdłuż dzikiego Łużnika. Praktycznie rzecz biorąc rozlewisko w początkowym odcinku zajmuje szerokość całej doliny.



Pobliska wydma, której skrajem idziemy, jak to wydma jest prawie sucha.



A płynący w dolinie Łużnik ginie w bujnej zieleni. W drzewostanie dominuje olsza czarna.









Ten krajobraz to doskonały model klasycznej terasy zalewowej. Gdybyśmy byli krasnoludkami już walczylibyśmy z powodzią. A tymczasem w naturze powodzie nie istnieją. To dotyka tylko ludzi, którym dawno, dawno temu wydawało się, że możemy okiełznać naturę. Teraz ponosimy skutki XIX wiecznej wiary w potęgę technologii.
Nie czas i miejsce na bardziej dosadne dywagacje. Spójrzmy na wydmę. Wiosną był tutaj łysy las, teraz zdobi go konwalia majowa.



Niestety, tę ostatnią dziką dolinę rozjeżdżają miłośnicy ekstremalnej jazdy.





My co jakiś czas zerkaliśmy na tę czasami zmaltretowaną dolinę, ale woleliśmy podążać wygodną ścieżką.



Tuż przed końcem tego lasu i dojściem do drogi dolina znowu była kompletnie zalana.





To był raj dla wierzby purpurowej.



Tuż przed linią kolejową okazało się że rzeka płynie całą szerokością drogi.



Tak wygląda woda wypływająca spod dopiero co oglądanej wierzby purpurowej.



Rzeka płynęła niemalże całą szerokością drogi pod wiaduktem, a powinna tak jak to sugerowali budowniczowie linii kolejowej zadowolić się betonowym korytkiem z boku.





Jest zatem zrozumiałe, że za linią kolejową też było sporo wody. To dobrze wróżyło celowi naszej dwuosobowej ekspedycji.