2010.09.07 21:53
Kilka kilometrów na północny wschód od rynku w Trzebini, pomiędzy Myślachowicami a Psarami, nieznacznie na południe od drogi łączącej te miejscowości znajduje się rezerwat leśny Ostra Góra. Chroni się tutaj największe okazy buków na terenie ziemi chrzanowskiej. Oto jego lokalizacja na mapie firmy Compass.
Prawdopodobnie jeden w występujących tutaj buków użyczył gałązki, która po pokrojeniu na plasterki dostarczyła materiału do mojej pracy magisterskiej. Tego dnia zwiedzanie okolicy rozpoczęliśmy od zachodniego krańca. Patrząc stąd na południe trudno sobie wyobrazić, że to Trzebinia.
Oto pierwszy z okazałych buków u stóp zachodniego skraju ostrej krawędzi wzniesienia. W porównaniu z tym, co zobaczymy dalej i tak jest to cienias.
Okazałe buki otacza bardzo młody las częściowo tworzący gęste chaszcze.
Od czasu do czasu nie tylko w tym miejscu spotykam buki o wyraźnie skręconych pniach.
Szereg okazów w tym lesie przypomina pokrojem straszydła z horrorów.
Wyraźnie widać, że pokręceni staruszkowie są otoczeni przez wielopokoleniowy tłum dzieci i młodzieży.
Oczywiście tam, gdzie staruszek pada mają większe pole do popisu. Teraz jesteśmy blisko środka szczytowej grani. Zdjęcie dotyczy sytuacji z południowego stoku.
W tej okolicy grań jest dość szeroka, jednakże patrząc na boki, widzimy, że góra w tym miejscu ma przekrój bardzo wysokiego trapezu.
Buczyna od strony północnej składa się z większej liczby staruszków. Porasta ona bardzo płaską powierzchnię.
Jesteśmy spory kawałek za połową szczytowej grani. Tutaj widzimy liczne siewki buka pomiędzy korzeniami okazałego staruszka.
Staruszek jest nieco połamany, dość gruby, ale i tak daleko mu do największego okazu w tym lesie.
Idziemy dalej. Fizjonomia zbiorowiska nie zmienia się istotnie.
A oto kolejny rzut oka teraz w kierunku południowym. Tym razem dysproporcja pomiędzy młodzieżą a staruszkami jest bardzo rażąca.
Jesteśmy tuż przed wschodnim krańcem szczytowej grani. Tutaj wyraźnie widać jak bardzo Ostra Góra wyróżnia się od swojego otoczenia.
A teraz patrzymy na wprost w kierunku wschodnim. Tutaj dwa stare buki tworzą coś w rodzaju bramy.
My jednak, ze względu na tarasujące przejście gałęzie zeszliśmy do podnóża wschodniej części południowego stoku. Tutaj znajdują się ruiny owczarni.
Czy był to obiekt hodowlany, czy tylko malowniczy fragment romantycznego założenia ilustrującego legendę stworzoną przez właściciela tutejszych dóbr trudno powiedzieć. W każdym bądź razie tutaj mieli schronić się obrońcy Młoszowy zaskoczeni atakiem Szwedów czasu Wojny Północnej.
Niedaleko tego miejsca w dalszym ciągu obserwujemy okazałe, czasem mocno pokręcone buki pomiędzy tłumem młodzieży.
Idąc wzdłuż południowej drogi w kierunku wschodnim spotykamy pierwsze z bardzo okazałych drzew.
Ale i tak jest to chudzina w porównaniu z tym drzewem, którego kiedyś nie udało nam się objąć w dwanaście osób.
Drzewo jak widać także otacza tłum młodzików. Niedaleko znajduje się skraj lasu i opuszczone pola uprawne.
Zanim poszliśmy dalej spojrzeliśmy w górne partie naszego olbrzyma.
Osobliwością był ten zrost konarów który nieco przypominał by-pass.
Zmrok jednak zaczął zapadać coraz szybciej i dlatego poszliśmy w stronę zachodzącego słońca, gdzie przy skraju rezerwatu zaparkowane były nasze samochody.
Prawdopodobnie jeden w występujących tutaj buków użyczył gałązki, która po pokrojeniu na plasterki dostarczyła materiału do mojej pracy magisterskiej. Tego dnia zwiedzanie okolicy rozpoczęliśmy od zachodniego krańca. Patrząc stąd na południe trudno sobie wyobrazić, że to Trzebinia.
Oto pierwszy z okazałych buków u stóp zachodniego skraju ostrej krawędzi wzniesienia. W porównaniu z tym, co zobaczymy dalej i tak jest to cienias.
Okazałe buki otacza bardzo młody las częściowo tworzący gęste chaszcze.
Od czasu do czasu nie tylko w tym miejscu spotykam buki o wyraźnie skręconych pniach.
Szereg okazów w tym lesie przypomina pokrojem straszydła z horrorów.
Wyraźnie widać, że pokręceni staruszkowie są otoczeni przez wielopokoleniowy tłum dzieci i młodzieży.
Oczywiście tam, gdzie staruszek pada mają większe pole do popisu. Teraz jesteśmy blisko środka szczytowej grani. Zdjęcie dotyczy sytuacji z południowego stoku.
W tej okolicy grań jest dość szeroka, jednakże patrząc na boki, widzimy, że góra w tym miejscu ma przekrój bardzo wysokiego trapezu.
Buczyna od strony północnej składa się z większej liczby staruszków. Porasta ona bardzo płaską powierzchnię.
Jesteśmy spory kawałek za połową szczytowej grani. Tutaj widzimy liczne siewki buka pomiędzy korzeniami okazałego staruszka.
Staruszek jest nieco połamany, dość gruby, ale i tak daleko mu do największego okazu w tym lesie.
Idziemy dalej. Fizjonomia zbiorowiska nie zmienia się istotnie.
A oto kolejny rzut oka teraz w kierunku południowym. Tym razem dysproporcja pomiędzy młodzieżą a staruszkami jest bardzo rażąca.
Jesteśmy tuż przed wschodnim krańcem szczytowej grani. Tutaj wyraźnie widać jak bardzo Ostra Góra wyróżnia się od swojego otoczenia.
A teraz patrzymy na wprost w kierunku wschodnim. Tutaj dwa stare buki tworzą coś w rodzaju bramy.
My jednak, ze względu na tarasujące przejście gałęzie zeszliśmy do podnóża wschodniej części południowego stoku. Tutaj znajdują się ruiny owczarni.
Czy był to obiekt hodowlany, czy tylko malowniczy fragment romantycznego założenia ilustrującego legendę stworzoną przez właściciela tutejszych dóbr trudno powiedzieć. W każdym bądź razie tutaj mieli schronić się obrońcy Młoszowy zaskoczeni atakiem Szwedów czasu Wojny Północnej.
Niedaleko tego miejsca w dalszym ciągu obserwujemy okazałe, czasem mocno pokręcone buki pomiędzy tłumem młodzieży.
Idąc wzdłuż południowej drogi w kierunku wschodnim spotykamy pierwsze z bardzo okazałych drzew.
Ale i tak jest to chudzina w porównaniu z tym drzewem, którego kiedyś nie udało nam się objąć w dwanaście osób.
Drzewo jak widać także otacza tłum młodzików. Niedaleko znajduje się skraj lasu i opuszczone pola uprawne.
Zanim poszliśmy dalej spojrzeliśmy w górne partie naszego olbrzyma.
Osobliwością był ten zrost konarów który nieco przypominał by-pass.
Zmrok jednak zaczął zapadać coraz szybciej i dlatego poszliśmy w stronę zachodzącego słońca, gdzie przy skraju rezerwatu zaparkowane były nasze samochody.