W drugiej części naszego spaceru po Libiążu udaliśmy się na wzgórze noszące dumną nazwę Wysoka, chociaż dzisiaj nie jest to najwyższe z libiąskich wzniesień. Istnieje podejrzenie, że ktoś, kiedyś celowo go obniżył, ale to tylko legenda. Tak trasa tej części naszego spaceru wygląda na mapie firmy Compass.



Po przejściu po kładce nad wykopem linii kolejowej trafiamy na trawiastą płaszczyznę porośniętą głównie przez trzcinnik piaskowy - Calamagrostis epigeios.



W ten częściowo pochmurny dzień widoki ogólne nie zawsze były interesujące.



To wzgórze było ważnym ośrodkiem eksploatacji kruszców, czyli rud cynku i ołowiu. Jeszcze w jakiś czas po II wojnie światowej tego lasu tutaj nie było.



Teraz w jego runie można spotkać bluszcz - Hedera helix.



Teren ten jest dziurawy niczym przysłowiowy ser szwajcarski. Te dziury to warpie.





Nie było tutaj właściwie kwiatów. Ot tylko ten bodziszek cuchnący - Geranium Robertianum.



A oto kolejne warpie. Niektóre z nich przypominają kratery księżycowe.





Od strony zachodniej rudę oksploatowano metodą odkrywkową, dopóty, dopóki warstwa nadkładu nie okazała się za gruba. Oto ślad po tej metodzie eksploatacji.





Idziemy teraz pod górę. Tutaj warpie są bardzo niewyraźne.



W szczytowej partii wznienienia znajduje się polana, a na niej kolejne warpie.







Stok południowy jest równie mocno zryty jak północny. Tutaj rudę wydobywano najdłużej.



A na zakończenie w ogrodzie naszego libiąskiego przewodnika podziwialiśmy zimówkę aksamitnotrzonową - Flammulina velutipes.