W drugiej części fotoreportażu z bardzo dzikiej doliny rzeki Kwaczałki będziemy poruszać się wzdłuż fioletowej trasy, zaznaczonej oczywiście na mapie firmy Compass.



Poruszamy się teraz wzdłuż północno-zachodniej krawędzi tego lasu. Na początek drogę zasłania nam powalona topola osika - Populus tremula.





Rzeka także tutaj kręci ale mniej spektakularnie.





Ciecz sprawiająca wrażenie wody jest bardzo przeźroczysta i dlatego znakomicie widać zmarszczki na piasku.





W osuwiskach odsłaniają się otoczaki. To dowód na to, że zalega tutaj piasek fluwioglacjalny.





Otoczaki także zalegają na dnie rzeki.



Nagle okazało się, że rzeka jest dość porywcza, o czym świadczą zalegające w jej korycie powalone drzewa. Zapewne to skutek ubiegłorocznych powodzi.



Znalazło się jeszcze bardziej wyraźne osuwisko oraz pokręcony kawałek koryta.





Teraz zapowiada się kolejny spokojniejszy odcinek koryta rzeki.



Ponieważ do drogi łaczącej Włosień z Rozkochowem jest coraz bliżej zaczynają się pojawiać pierwsze ślady cywilizacji.



Drogę już widać.



I kolejny nieco pokręcony odcinek. Oponę też widać.



Teraz na rzekę spogladamy z bardzo wysokiej w tej okolicy skarpy.







I jeszcze jeden niespodziewany zakręt.





I wreszcie widać most, w właściwie przepust pod drogą.





Niestety, im bliżej drogi, tym bardziej robi się nieprzyjemnie.



Ciekawe, co skrywa się pod tą białą pierzynką.





Ale na uzyskanie pełnej odpowiedzi trzeba będzie tutaj przyjechać po roztopach. Póki co spójrzmy na odcinek rzeki po lewej stronie drogi do Rozkochowa.