Jesteśmy na północ od wschodniej części Krzyżkowic. Teraz będziemy penetrować początek dolinki, rozpoczynającą południowo-zachodnią część Dąbrowiaka, który my nazywaliśmy od zawsze Czarny Las. Na początek współrzędne geograficzne - 50 stopni, 3 minuty 42 sekundy; E: 18 stopni, 23 minuty, 29 sekund. Stojąc na krawędzi widzimy szeroką i głęboką dolinę o płaskim dnie. Od razu w oczy rzuca się śmietnik.



Na krawędzi doliny znajduje się sporo okazałych dębów szypułkowych - Quercus robur. To może być resztka okazałych dębów, które dały pierwotną nazwę temu kompleksowi leśnemu.



W najdalej na południe wysuniętym punkcie rozpoczyna bieg pewien ciek. Wiele wskazuje na to, że jego strefa zasilania znajduje się w jednym z okolicznych domów.





Ciecz jednak bardzo szybko staje się przeźroczysta.



Dolina ma U-kształtny przekrój. To jest charakterystyczna cecha krajobrazu morenowego.



Zanim pójdziemy dalej przyjrzyjmy się śmietnikowi. Dominuje w nim popiół.





Ciek rozlewa się po dolinie licznymi strugami.





Większość wody bierze się w nim z charakterystycznych dla krajobrazu morenowego źródeł wysiękowych. Zgodnie z definicją jest to słaby, nie skoncentrowany wypływ wody podziemnej z utworów przepuszczalnych. Oto jedno z takich źródeł.



Oto kolejny odcinek cieku, który stopniowo stara się trzymać koryta.



I mamy następne źródło wysiękowe, dość zasobne w wodę.



Trzecie ze źródeł daje już bardziej skoncentrowany wypływ.





W tej okolicy spotkałem pierwsze kwitnące ziarnopłony wiosenne - Ficaria verna.





Po przejściu kilkudziesięciu metrów napotkałem dowód na to że mieszkańcy posiadają quady lub inne pojazdy terenowe.





W tej okolicy do doliny wciska się ostroga. W drzewostanie zaczyna dominować grab zwyczajny - Carpinus betulus. Jest tutaj kolejne, czwarte już źródło wysiękowe.



Oto widok w dolinę ze wspomnianej ostrogi.



A strumień jest coraz bardziej skoncentrowany no i nieźle pokręcony.



A za ostrogą pojawia się piąte źródełko które trudno zakwalifikować jako wysiękowe.



Oto jego początek. Jak widać wypływ jest bardzo skoncentrowany.



A i strumień który rodzi ma raczej wygląd małego dopływu.



Równolegle doń w odległości kilkunastu metrów spod olszy czarnej wypływa kolejny szósty strumyk.



A końcówka doliny, w miejscu gdzie zaczyna się właściwy las jest nieźle rozjechana.