To już ostatni odcinek opisujący północne kresy Krzyżkowic k. Pszowa. Poruszamy się po okolicy określonej przez następujące współrzędne - N: 50 stopni, 4 minuty 3 sekundy; E: 18 stopni, 23 minuty 2 sekundy. Jesteśmy w północnej części Dąbrowiaka, czyli Czarnego Lasu i spoglądamy w dolinę cieku opasującego go od północy. Tutejszy starodrzew został mocno przetrzebiony w związku z planami budowy tutaj odcinka drogi łączącej Racibórz z autostradą A1. W każdym bądź razie takie informacje uzyskałem od swojej rodziny.





Dolina jest dość szeroka, przecinający ją ciek bardzo wyraźny. Klasyczny krajobraz morenowy. Na brzegu mamy suche pędy orlicy pospolitej - Pteridium aquilinum.



Lewy brzeg doliny jest wyraźnie zarysowany. Jego stok pokrywają suche pędy orlic.



A na dnie doliny zamiast pierwotnego drzewostanu mamy młodnik olszy czarnej - Alnus glutinosa.



Sam ciek dość zasobny w wodę nieznacznie kręci.





Tego dnia mieliśmy tutaj coś w rodzaju powodzi.



Na brzegach osadzały się związki żelaza.



Na osypanej piaskiem karpie powalonego drzewa rozwijał się płat mchu, zęboroga purpurowego - Ceratodon purpureus.





Sama dolina jest dość malownicza za sprawą powalonych drzew. Dominujące tutaj suche zielsko to sitowie leśne - Scirpus sylvaticus. Tu i ówdzie wychodzą jego zielone pędy.





Brzegi cieku zdobiła kwitnąca śledziennica skrętolistna - Chrysosplenium alternifolium.









Na jednej z nich spacerowała mrówka. Tuż obok wyrosła pokrzywa - Urtica dioca.



Idziemy dalej. Sama struga, poza tym, że ma jeszcze więcej wody nie zmienia się istotnie.





Tak przepływa przez drogę. Kiedyś robiła to mostkiem pod drogą.



Przy zachodniej krawędzi lasu nad strugą kwitły zawilce gajowe - Anemone nemorosa.



Oto widok na staw oraz zarośla nad nim. Kiedyś skrajem pola i podmokłej łąki biegła droga. Dzisiaj jest zaorana.



Spoglądając z pola w kierunku wschodnim widać wyraźnie enklawę leśną opisaną w wątku z 3 kwietnia. Jednocześnie widać wiele źródeł wysiękowych. Sporo z nich uaktywniło się dopiero w tym stuleciu.





Spójrzmy teraz na skrywający się za olszami staw. Spiętrza on wody cieku, którego źródła pokazywałem w drugim odcinku tego cyklu. Ciek opasujący Dąbrowiaka od wschodu i północy jest jego dopływem.



Zbliżamy się teraz do skraju lasu, który dla nas był Pański lub Dworski, a który według wszelkich oficjalnych danych nazywa się Mańdoki. Na tym zdjęciu pokazuję źródło aktywne już w połowie lat siedemdziesiątych 20. wieku.



Woda tworzy tutaj spore mokradło. Z tym miejscem jest związane między innymi stanowisko ponikła igłowatego - Eleocharis acicularis.



Pomimo tych przeszkód trwają próby uprawiania tego pola.



Wszelako źródło nie ma zamiaru poniechać swojej aktywności.





Myśl o poprowadzeniu przez ten teren tak ważnej drogi wydaje mi się złym pomysłem.