Zanim będziemy kontytuować teraźniejszość proponuję krótki przerywnik historyczny. Onego roku rozpoczęły się pierwsze starania o ucywilizowanie terenów po szybie Kościuszko. Co prawda plac wciąż wygląda nieciekawie, ale jego wygląd powoli zmienia się na lepsze. Oto mapa firmy Compass przedstawiająca tę okolicę.



Na początek jaśminowiec - Philadelphus w barwach jesieni.



Wiele drzew zrzuciło już liście. Oto łysa brzoza brodawkowata - Betula pendula zza której wyłania się hałda, którą ja na wniosek lokalnych patriotów nazywam Góra Kościuszki.



Miłym przerywnikiem było spotkanie z tym zadbanym kotem.





Niemalże cały teren po szybie był łysy ozdobiony nielicznymi roślinami. Oto maruna bezwonna - Matricaria perforata.





Po jej koszyczku spaceruje ciekawa muchówka, prawdopodobnie świetnica miedzianka - Sargus cuprarius.



A teraz kilka pozornie nieciekawych widoków. Niektóre z tych zdjęć mogą posłużyć jako materiał poglądowy dla zajęć z aktualizmu geologicznego. Ostatecznie mamy tutaj do czynienia ze zwietrzeliną mułowców karbońskich wzbogaconych w egzotyki, którymi są fragmenty cegieł, betonu oraz tworzyw sztucznych. Calość za kilka milionów lat powinna stać się bardzo interesującą skałą.







Spójrzmy teraz z południowego skraju tego terenu w kierunku Śródmieścia. Wyraźnie widoczna jest kolegiata p.w. św. Wojciecha. Za budynkami po lewej stronie skrywa się obecny rynek.



Na tym zdjęciu po prawej stronie znajduje się jeden z budynków Urzędu Miejskiego, przy ulicy Plac Górników 5 w którym między innymi znajduje się Wydział Ochrony Środowiska i Rolnictwa.



Na razie wszystko wygląda jak wygląda. Jednakże już za kilka lat stanie tutaj wielkie centrum handlowe oraz powstanie "nowy rynek".





Wkraczamy teraz na ulicę Izydora, która od zachodu otacza Górę Kościuszki. To też jest centrum miasta. Tutaj do dnia dziszejszego nie zaszły większe zmiany.





W cieniu tych rdestowców - Reynoutria japonica znalazłem instalację pt. "Pożegnanie z zamrażarką". Oczywiście jest ona znacznie bardziej rozbudowana.





To co można znaleźć w dalszym ciągu jest już mało znaczącym epizodem.





Dlatego najwyższy czas było zdobyć górę.





Po drodze mijamy nerecznicę samczą - Dryopteris filix-mas.



Górę porasta przede wszystkim brzoza brodawkowata - Betula pendula. Jak widać w drzewostanie znajduje się również dąb czerwony - Quercus borealis var. Maxima.



Jest też krajowy dąb szypułkowy - Quercus robur.



Była jeszcze inna nerecznica, raczej Dryopteris carthusiana chociaż nie wykluczam Dryopteris dilatata. Niestety tego dnia nie przyjrzałem się jej dokładnie.



Pierwszym grzybem, który mi się trafił był tęgoskór pospolity - Scleroderma citrinum.





Jesteśmy już na szczycie.



Oto malina - Rubus idaeus w barwach jesieni.



Wchodząc w niewielkie obniżenie mogłem zrobić bardzo plastyczny fotoreportaż z tą nerecznicą samczą - Dryopteris filix-mas w roli głównej.





I chociaż to tylko hałda, szczytowy żlebik był bardzo malowniczy.



W tej okolicy na jednej z brzóz trafił mi się nawet błyskoporek podkorowy - Inonotus obliquus f. sterilis. Jeden z jego kawałków jako suszek znajduje się w moich zbiorach.









Kończąc tę wizytę natrafiłem jeszcze na prawie zielony dziki bez czarny - Sambucus nigra.





I pomyśleć, że to tylko śródmieście Jaworzna.