W tym wątku - https://www.bio-forum.pl/cgi-local/board-auth.cgi?file=/3280/417220.html - opisałem swój pierwszy tegoroczny pobyt w Zatorze. Teraz będzie prawie kontynuacja, chociaż nie w rozumieniu reklamy pewnego piwa. Po prostu, nie sposób dwa razy wejść do tej samej wody. Na początek oczywiście mapa firmy Compass. W tym odcinku będzie przedstawiona trasa oznaczona kolorem niebieskim.



Tym razem, jak widać kościół jest w remoncie.



Przed kościołem znajduje się, o ile dobrze pamiętam pomnik św. Jana Kantego. Mnie raczej zainteresował wykonany z lokalnego piaskowca cokół.



Ponieważ nie do końca byłem pewien, czy tego dnia Zator, jak to się powiada wypali, nie zamawiałem wizyty w pobliskim pałacu. Oto jego brama.



Także wnętrze kościoła po raz kolejny mogliśmy podziwiać przez szybkę.



Prezbiterium jest wyłożone jurajskim wapieniem z Morawicy. Jedną z jego ozdób są przekroje belemnitów.



Największą zatorską tajemnicą jest postać plebana Pawła Tabańskiego. Jeszcze w czerwcu na stronie zatorskiej parafii pod tym adresem - http://www.zator.diecezja.pl/index.php?option=com_content&view=article&id=32:wykaz-ksiy-pracucych-w-parafii-zator-od-roku-1646&catid=7:historia&Itemid=7 -można było przeczytać, że pełnił funkcję proboszcza do 1835 roku, chociaż jak to wynikało z tablicy na kościele zmarł w 1825 roku.



Data została poprawiona, ale nazwisko wciąż nie. W dalszym ciągu figuruje on jako Tabaski Paweł. A nad tablicą znajduje się herb, Łodzia jak sądzę.



W opisie kościoła zatorskiego podaje się, że wiele jego elementów kamieniarskich wykonano z piaskowca pińczowskiego. Pińczowski to tylko wapień. Na zewnątrz są liczne elementy wykonane piaskowców i to raczej lokalnych. Podczas prac konserwatorskich zatarto ich pierwotną strukturę, więc wiele tutaj nie wydedukujemy.











Część piaskowca jest jeszcze brudna, ale to taka naturalna w znacznej części biologiczna patyna, która go w znacznym stopniu konserwuje.







Najstarsza część kościoła zbudowana została z bardzo drogiego na swój czas materiału, czyli cegły placówki. Tutaj wyraźnie widać różnicę pomiędzy cegłą pierwotną a tą późniejszą, maszynową, użytą podczas konserwacji.



Tradycyjnie przy kościele był cmentarz. Tutaj też funkcjonowała kostnica. Oto znak nad wejściem od strony północnej, wskazujący jej lokalizację.



Na uwagę zasługuje też oprawa okna nad kostnicą.



Oto oczyszczony fragment frontowej ściany kościoła. Dominuje w nim lokalny piaskowiec.



W murze jednak znajdziemy kawałki wapieni. Ale i on jest lokalny, bo z Bachowic.





Ale dość spaceru wokół kościoła. Udajemy się teraz na rozstajne drogi.



Tutaj podziwiamy figurę św. Rocha, relikt silnych związków ziemi zatorskiej ze Śląskiem.











W tym odcinku dominuje architektura, ale pozwolę sobie zakończyć ten odcinek botanicznie. Oto werbena pospolita - Verbena officinalis.