W trzeciej części swojego spaceru udałem się do południowej części lasu leżącego nad wschodnim krańcem rezerwatu Żabnik. Byłem już tutaj kiedyś - ttp://www.bio-forum.pl/cgi-local/board-auth.cgi?file=/3280/436087.html - ale zawsze można znaleźć coś nowego. Oto mapa firmy Compass.



Przechodzimy kilkanaście metrów dalej poza suche świerki. Zaczynamy od innego łuku który uformowało martwe drzewo.



Docieramy do suchego obecnie kanału wpadającego od prawej strony do doliny Żabnika.



Dolina ma przekrój litery v. Podejrzewam jednak, że była ona jednym z elementów pacyfikacji Czarnego Bagna.





Większe powierzchnie w jej obrębie zajmuje częściowo chroniona konwalia majowa - Convallaria maialis.







Idąc w górę można zauważyć, że wciąż brak tutaj warunków do rozwoju runa.





Po kilkunastu metrach wędrówki w kierunku północnym dolina wyraźnie się spłyca.



Kiedy spojrzymy wstecz różnica jest wyraźna.



W przybliżeniu w połowie drogi pomiędzy korytem Żabnika a drogą z niebieskim szlakiem rów wyraźnie zanika.





W tym momencie postanowiłem skręcić na zachód. Fizjonomia lasu specjalnie się nie zmienia.



W ukształtowaniu terenu zaznaczył się wyraźny pagórek, który postanowiłem zdobyć.





Po chwili trafiłem na kolejną drogę.



Przekroczyłem ja i poszedłem jeszcze trochę na zachód. Teraz natrafiłem na spore skupisko ściśle chronionych storczyków. Fotografowałem te gatunki już tutaj poprzednim razem. Teraz oglądamy samotnego, owocującego kruszczyka rdzawoczerwonego - Epipactis atrorubens.



Jestem już w obrębie zachodniej krawędzi tego fragmentu lasu. Przecina go kilka dróg. Teren jest pagórkowaty. Całość porasta bór niezbyt świeży. To nie botaniczne określenie lasu, który już nie jest borem świeżym, ale jeszcze daleko mu do typowego boru mieszanego.







Początkowo teren był równinny. Ale kiedy ponownie skręciłem ku północy natrafiłem na następne pagórki.





Południowe słońce w tym gąszczu tworzyło czasami ciekawe zestawienia barwne.



Z mapy wynikało, że spacerowałem po obrzeżu Czarnego Bagna. Wody jednak nie było.



Są również kolejne dowody na uprawę lasu.



Są też dowody na dokonaną kilkanaście lat temu pacyfikację Czarnego Bagna.







Idziemy dalej w kierunku północnym. Teren jest pagórkowaty.



Wielce zaskakującym było dla mnie to wzniesienie wyraźnie uczynione ręka ludzką. Być może jest to pozostałość po rozpoznawaniu złóż piasku z czasów na długo przed powstaniem rezerwatu Żabnik.





Na kolejnych obrazkach wyraźnie widać, że nie może być struktura naturalna.





Kiedy idziemy dalej w kierunku północnym mijamy dalsze łagodne pagórki.





Są też miejsca bardziej równe.



W runie lasu trafił się wreszcie relikt roślinności bagiennej. Oto ostrożeń błotny - Cirsium palustre.



Oto ostatni pagórek tuż przed drogą równoległą do doliny Żabnika.



Zanim pójdziemy dalej zerknijmy na jałowiec - Juniperus communis.