Kończymy wędrówkę dwu specjalistów. Teraz przyszedł czas na najbardziej newralgiczny fragment tego terenu, czyli zachodnią ścianę. Ten odcinek naszego spaceru oznaczyłem kolorem prawie brązowym.



Zaczynamy od spojrzenia na przekop, którym teraz jest stąd odprowadzany nadmiar wody a kiedyś jeździła kolejka. Ściana jest silnie zarośnięta. Dominuje jesion wyniosły - Fraxinus excelsior.



Dnem biegną rury, którym spływa silnie zasadowa ciecz z położonego powyżej kamieniołomu Górka.



Dość interesująco z tej perspektywy wygląda obiekt byłej transformatorowni.



Schodzimy w dół.



Docieramy do niewielkiego zbiornika u stóp ścianki wapieni jurajskich.



W bok od tej ścianki znajduje się niewiekie wgłębienie. To najstarsza, mocno zarośnięta część kamieniołomu.



Miejsce to jest bardzo podmokłe.



Jednakże najwięcej roślin bagiennych, w tym pałka wąskolistna występują w stawie. U podnóza skały biegnie rura z silnie zasadową cieczą.



Pod interesującą nas ścianką usadowił się dereń świdwa - Cornus sanguinea.



Na powierzchni ścianki znajdują się liczne spękania oraz tektoglify.





Niebieski odcień to pozostałość po tak zwanych malowidłach naskalnych.



Dereń świdwa - Cornus sanguinea, póki co nie zajmuje zbyt wiele przestrzeni, ale koniecznym będzie utrzymywanie go w ryzach poprzez zwykłe przycinanie.





Idziemy dalej. Po przejściu około trzeciej części trasy znajdujemy charakterystyczną skałkę zbudowaną z silnie sprasowanego wapienia gąbkowego.





Po przeciwnej stronie znajduje się akwen. Woda jest czysta, W tej okolicy zaczyna się głębia.



Tu i ówdzie pojawiają się kępki z pałką szerokolistną - Typha latifolia.



Znajduje się tutaj także dość otwarta przestrzeń. Zadrzewienie ulokowało się w odległości kilkunastu metrów od ściany północnej.



Na akwenie wylądowało stadko kaczek krzyżówek.



Do północno-zachodniego krańca akwenu wpada tajemniczy, bogaty w sybstancje odżywcze dopływ. Prawdopodobnie to nie tylko skutek zanieczyszczania odchodami pobliskich krzaków, ale przede wszystkim dowód na to, że nie wszyscy okoliczni mieszkańcy korzystają z dobrodziejstwa kanalizacji.





Podchodzimy teraz na moment do północnej ściany aby od dołu przyjrzeć się fałszywym schodom tektonicznym.



Tutaj też znajduje się, o czym pisałem w poprzednim odcinku najbardziej czynne osuwisko i dlatego zdaniem projektantów parku to było najlepsze miejsce na ulokowanie schodów prowadzących na koronę kamieniołomu.



Pod zachodnią ścianą skąd stale wysącza się woda spotkamy najwięcej skrzypu pstrego - Equisetum variegatum.



Tego gatunku jest tutaj bardzo dużo.



W tej okolicy znajduje się również ścieżka, która po niewielkich adaptacjach mogłaby wyprowadzać turystów na koronę kamieniołomu.





A poza tym częściowe ogolenie stoków byłoby najtańszym sposobem na podwyższenie atrakcyjności tego miejsca.