Po przejściu okolicy wodospadu podążyliśmy dalej aby dotrzeć do źródła Bolechówki. Na mapie firmy Compass trasa tego odcinka spaceru jest oznaczona kolorem żółtym.



Po prawej stronie drogi znajdują się kolejne skałki.



Bolechówka płynie dość żwawo.



Aby ją dalej tropić musieliśmy ponownie ją przekroczyć.



Nad doliną górują skałki.



Ciek wyraźnie wcina się w podłoże tworząc klasyczne V.





A oto i źródło. Spodziewałem się czegoś więcej.



O ile dotarłem do właściwego miejsca to właśnie stąd powinien pochodzić pewien eksponat w Muzeum w Chrzanowie. W 2002r zaprzyjaźniony geolog oczyścił okolicę z mchów aby pobrać wodę do badań. Podobnie uczynił w 2006r. Wówczas na mchach była wytrącona skała - martwica czwartorzędowa. Znaczy się w chwili pozyskania miała około 3lat, zważywszy, że od poczęcia do urodzenia trochę czasu mija. Tym razem w tym źródle były mchy, ale martwicy nie było.





No to wracamy, idąc w stronę zachodzącego słońca.



Dopiero teraz podziwiamy zwalone drzewa.



Nieco dalej spotykamy paproć, nerecznicę samczą - Dryoptetis filix-mas.



Teren od góry ocienia grupa modrzewi europejskich - Larix decidua.



Oto pień jednego z nich.



Jestem już w okolicy pierwszej licząc od wodospadu skałki.



Od tej chwili ograniczyłem dokumentację, ponieważ nie lubię się powtarzać. Oto grupa świerków, które w poprzednim odcinku podziwialiśmy na tle skałki.





Bolechówka tworzy w tej okolicy niewielki przełom.



Przekraczamy teraz pagórek.





Mijając to miejsce zerkam teraz w boczne dolinki.



Od dłuższego czasu towarzyszyła nam grupa wędrowców z Polski Północnej, wykonujących swoje fotoreportaże. Przy okazji opowiadałem im o spotykanych tutaj roślinach, takich jak kopytnik pospolity - Asarum europaeum, którym dawna medycyna ludowa leczyła szereg przypadłości, w tym period ponad miarę spóźniony.





Niemalże przed końcem lasu zwróciłem uwagę nad omszony kamień, na którym wyrastał wątrobowiec z rodzaju stożka - Conocephalum.



Oto pierwsze od strony lasu skałki poprzedzające od strony wąwozu Filar Abazego.



Więcej uwagi warto poświęcić Filarowi Pokutników.



W miarę zbliżania się do niego widać przecinające go linie płaszczyzn oddzielności, nachylonych wskutek ruchów tektonicznych.





Kolejne dwa zdjęcia pokazują, że nazwa Filar Pokutników jest uzasadniona. Wyraźnie widać sylwetkę jednej zakapturzonej postaci.