Tedy opuściliśmy zdecydowanie Charchoł Wschodni. Stanęliśmy na drodze do Psar przy wschodniej krawędzi kompleksu leśnego, skrywającego w sobie jedno z klasycznych odsłonięć martwicy karniowickiej oraz źródła Dulówki. Na mapie firmy Compass przybliżoną trasę naszego spaceru oznaczyłem kolorem żółtym.



Idziemy teraz w kierunku południowym. Po lewej stronie drogi prześwitują zarośla skrywające w sobie Charchoł Zachodni.



W drzewostanie interesującego nas lasu dominuje buk zwyczajny - Fagus sylvatica. Nie brak tutaj drzew kilkudziesięcioletnich.



Zerkamy jeszcze raz na dolinę skrywającą Charchoł Zachodni.



Z krawędzi lasu spoglądamy na południe i ruszamy na zachód.





Po drodze mijamy ciekawy przypadek dwu zrośniętych z sobą osobników topoli osiki - Populus tremula. Tych zrostów było ponad pięć.



Droga póki co jest bardzo dobra.



Z krawędzi lasu obok brzozy brodawkowatej - Betula pendula można zerknąć w stronę Karniowic i Dulowej.



A to już prześwitujące zza drzew odsłonięcia martwicy karniowickiej. Pokazywałem je na tym forum kilkakrotnie.





Zasadniczo chodziło mi o to, aby sprawdzić, czy tutaj nie zaszła jakaś zmiana. Na szczęście zmian brak.





Ostało się nawet charakterystyczne skupisko ze śladami po łodygach rośliności z przełomu karbonu i permu.



Oto kolejne zbliżenie odkrywki, która w gruncie rzeczy jest pozostałością po lokalnym kamieniołomie.



Opuszczamy kamieniołom i ruszamy ponownie ku krawędzi lasu.



Stok staje się coraz bardziej stromy.



Idąc w dół mijamy malownicze skupisko brzozy brodawkowatej - Betula pendula.



Jest też zrośnięty z kilku drzew buk zwyczajny - Fagus sylvatica. Prawdopodobnie jest to pozostałość po zgrupowaniu nasion, które trafiły w jedno miejsce.



A to już dwa buki zwyczajne - Fagus sylvatica oraz sosna zwyczajna - Pinus sylvestris.



Jesteśmy na dole i ruszamy ku północy.





Jak widać drzewostan jest mieszany. Najmniej jest tutaj buka zwyczajnego - Fagus sylvatica.



W runie lasu pojawiają się płaty jeżyny Bellardiego - Rubus pedemontanus.





Idziemy dalej.



Dochodzimy do jednego z ramion Dulówki.



Jak widać dołem biegnie bardzo wyraźna droga.



Ruszamy zdecydowanie w głąb lasu, czyli Dulówką pod prąd.





Opuszczamy las mieszany i ponownie wchodzimy w buczynę. Tym sposobem będziemy mogli łatwiej tropić interesującą nas rzekę.



Jak ktoś przyjrzy się uważnie znajdzie ją tutaj.



Śladem jej okresowej, ale burzliwej aktywności są takie kociołki eworsyjne.



Nieco dalej ciek znowu maskują opadłe liście.



Są też kolejne kociołki eworsyjne wypłukane w lessowym namulisku.



Teraz rzeka przecina las z lewa na prawo.



Wykrywamy jej obecność po kolejnym kociołku eworsyjnym.



Rozejrzyjmy się teraz po otaczającym nas lesie. Oto kilka świerków pospolitych - Picea abies.



A na dnie rzeki znajdziemy kałuże. Teraz w podłożu odsłania się piasek powstały z karbońskich piaskowców karniowickich.



Kiedy spojrzymy w kierunku północno-wschodnim zaobserwujemy wiele dolinek, skąd biorą początek liczne strumienie składające się na Dulówkę.



My jednak konsekwentnie wybieramy oś głównego cieku. Nasz spacer kończymy pod bardzo dziwnie uformowanym grabem zwyczajnym - Carpinus betulus. Jest mocno sterany życiem, ale jakoś się trzyma.