Po dość długiej przerwie spowodowanej przełomem roku wracamy do wąwozu Gródek w Kwaczale. W tym odcinku dalej poruszamy się w kierunku zachodnim a następnie południowym wędrując wzdłuż trasy oznaczonej kolorem ciemnoniebieskim. Tak to wygląda na mapie firmy Compass.



Na początek fragment traktu, który Marian Kuc nazywał Soboniową Drogą.



Zanim ruszmy dalej zerkamy jeszcze raz w głąb głównego odcinka Gródka.



Na tym odcinku droga jest bardzo dobra, jak na tę okolicę. Powoli zbliżamy się do początku bocznej, zachodniej odnogi Gródka.





W drzewostanie po bokach dominuje olsza czarna - Alnus glutinosa.





Tak wygląda górna, północna część zachodniej odnogi Gródka.





Część drzew w tej okolicy została wycięta.



Część gałęzi maskuje wejście do zasadniczego celu mojej wycieczki, czyli wspominanej zachodniej odnogi Gródka.





Spoglądamy teraz na południe. Zwracamy uwagę na kolejne egzemplarze kwitnących bluszczy - Hedera helix. W warstwie krzewów dominuje dziki bez czarny - Sambucus nigra.





Aby wejść do środka należało przejść po glinianym nasypie.







Przedzieramy się przez zarośla dzikiego bzu czarnego - Sambucus nigra.



Dolina niemalże od samego początku na klasyczny przekrój przypominający kształt litery V.







W dalszej części nikną krzewy. W drzewostanie pojawiają się gatunki grądowe, głównie grab zwyczajny - Carpinus betulus.



Są też śladowe ilości śmieci.



I znowu klasyczne V w przekroju wąwozu.



Na prawym stoku odsłaniają się pokłady dziwnego, czwartorzędowego konglomeratu.







Skała posiada lepiszcze wapienne. Poza tym jej głównymi składnikami są otoczaki kwarcu i lidytu z arkozy kwaczalskiej. Znajdujemy tutaj także okruchy triasowych wapieni.





Część lepiszcza tworzy kalcyt włóknisty.





Pochodzenie tej skały jest bardzo dyskusyjne.





Oto otoczak kwarcu.



A to już fragment z ostrokrawędzistymi wapieniami, świadczący o tym, że skała powstała w pobliżu.



Jesteśmy już przy końcu niebieskiej kreski. W dalszej części wąwóz obniża się bardziej raptownie.



Pod nogami w ściółce leżą okruchy tajemniczego konglomeratu.



Zanim pójdziemy dalej rozejrzyjmy się wokół.







W gardzieli znajduje się kolejny blok zwięzłej skały o charakterze konglomeratu.



A w tej wnęce na lewym zboczy leżał ostatni duży araukaryt. Znajduje się obecnie w Ogrodzie Geologicznym w Muzeum w Chrzanowie. Pierwotnie w 1993 roku znaleźliśmy tutaj z Marianem Kucem dwa okazy. W 1996 roku jeden z nich wycieczka bandytów geologów rozbiła na części. Dopiero wówczas drugi z nich pozyskałem do naszego ogrodu.