Oto kolejne migawki z ogrodu przy oddziale wystaw czasowych Muzeum w Chrzanowie Dom Urbańczyka. Właśnie jestem jako tako zaangażowany w kolejną publikację muzealną, tom IV zeszytów muzealnych - "Chrzanowskie Araukaryty". Jednocześnie będziemy wspominać Mariana Kuca, który zmarł 19 marca 2011 roku. Jeśli wszystko pójdzie dobrze, rzecz będzie do nabycia już za niecałe dwa miesiące. Póki co pewnym wyzwaniem było poszukiwanie dobrego ujęcia kolekcji dużych araukarytów, które powinno ilustrować okładkę. Wykonałem kilkanaście ujęć tego tematu. Oto jedno z nich.



Nieopodal rośnie wielokrotnie wzmiankowany oczar chiński. W ciągu ostatnich dni kwiaty rozwinęły się jeszcze bardziej.







Z bliska wyglądają jeszcze lepiej.



Kolejne gałązki oglądamy na tle budynku Urzędu Miejskiego.







Poza tym w ogrodzie, oprócz tego, że stopniała większość śniegu niewiele się zmieniło. Dlatego bardzo szybko poszedłem do parku aby udokumentować kolejne etapy budzenia się wiosny. Gawrony już są i robią sporo hałasu. Do towarzystwa dołączyły kawki.





Bardzo wyraźnie widać jeden z okazalszych wiązów szypułkowych - Ulmus laevis. W całym parku rośnie prawie dwadzieścia drzew tego gatunku.



W parku rosną tylko dwie iglicznie trójcierniowe - Gleditsia triacanthos. Obydwa osobniki są w złej kondycji. Być może dlatego leży tutaj tyle ich strąków. Poza tym towarzyszą im strąki robinii akacjowej - Robinia pseudoacacia oraz skrzydlaki klonu zwyczajnego - Acer platanoides.









W związku z koniecznością interpretowania pewnych cech araukarytów gromadzę materiały ilustrujące deformacje pni drzew iglastych. To element aktualizmu geologicznego. Oto podstawa pnia okazałego modrzewia europejskiego - Larix decidua, dziwnie zwężonego u spodu.



Na jego korze udokumentowałem skorupiasty porost. Typuję rodzaj Lecanora lub Lepraria. Oczywiście, kiedy będzie cieplej zbiorę okazy do zielnika i prześlę specjalistom.











Innym okazałym drzewem iglastym w naszym parku jest sosna czarna - Pinus nigra. Po kilku przebudowach drzewostanu ostała się tylko ta.





Oto jej kora.



Na części pnia rozwinął się taki sam porost skorupiasty jak na modrzewiu. Gwoli ciekawości, najliczniej od strony południowej-zachodniej drzewa.





Dla odmiany od strony północnej drzewa, na wysokości około 2m znajduje się większy wypływ żywicy. Odnoszę wrażenie, że rozwijają się na niej jakieś grzyby.







W chwilę po wykonaniu tych zdjęć sypnął śnieg, który równie szybko stopniał. Wszystko działo się tak szybko że nie zdążyłem uwiecznić tego faktu.

(wypowiedź edytowana przez piotr_grzegorzek 28.lutego.2012)