Kontynuujemy spacer w kierunku Regulic. Teraz wkraczamy na drogę, którą ja nazywam "szlakostradą", ponieważ większość tras dla turystów poprowadzono tędy. Na mapie firmy Compass ten odcinek fotoreportażu oznaczyłem kolorem zielonym.



To czego można się wzdłuż tej drogi spodziewać sugeruje jej nazwa jako ulicy.



Na początku wygląda to tak.





Jesteśmy już w okolicy, gdzie znajduje się droga, która można zejść do pobliskiej Simoty.





W znajdujących się tutaj zaroślach wyróżniał się owocujący dziki bez czarny - Sambucus nigra.



O pewnej zasobności tej okolicy w wodę świadczy występowanie jesionu wyniosłego - Fraxinus excelsior w towarzystwie olszy czarnej - Alnus glutinosa.



Część tego terenu zajmują pola uprawne, wciąż jeszcze uprawiane. Drzewostan na horyzoncie po prawej stronie to miejsce znane jako Dworzysko.



Po drodze jednak mijamy kapliczkę, którą już pokazywałem w innych wątkach dotyczących tej okolicy.







Na mapach przy kapliczce są oznaczane ruiny domu. Podobno znajdowała się tutaj karczma prowadzona przez Żyda. Ponieważ lud okoliczny zorientował się, że arendarz zaniżał jakość alkoholu spalili karczmę wraz z nim. Tak głosi legenda. My jednak ruszamy dalej w kierunku widocznego zagajnika zwanego Obserwator.



Z drogi spoglądamy w kierunku Dworzyska.



Jesteśmy już w obrębie Obserwatora i zerkamy na południe. Drzewostan na środkowym planie to szczytowe partie wąwozów araukarytowych.



A to już kilka widoków z obrębu Dworzyska, miejsca w którym strudzeni wędrowcy wykorzystując przywiezione z sobą wiktuały mogą stanąć na krótki popas.







Opuszczam teraz Dworzysko i kieruję się do lasu Simota.



Tutaj wzdłuż drogi po jej prawej stronie biegnie głęboki wąwóz. Wystarczy tylko wejść na skraj lasu aby go zobaczyć.





W otaczającym drzewostanie dominuje buk zwyczajny - Fagus sylvatica.



Na dnie lasu wśród paproci rządzi wietlica samicza - Athyrium filix-femina.







W dalszym ciągu podążamy wzdłuż krawędzi lasu.



Teraz przecinamy las po skosie. Ten bardzo zniszczony, wyboisty trakt to oficjalna ścieżka rowerowa.







Ponieważ szlak ten jest oznaczony kolorem czarnym nikt nie powinien się dziwić, że to wygląda tak.





Niestety, im dalej w las, tym gorzej.



Wiele wskazuje na to, że bezpieczniej będzie pokonać ten odcinek prowadząc rower. Na szczęście jest na czym oko zawiesić.





Pal licho, kiedy jest sucho. Gorzej gdy pada deszcz. Wówczas w znajdującym się pod nogami lessie można zgubić obuwie.



Schodząc w dół zobaczymy większe łany paproci, głównie wietlicy samiczej - Athyrium filix-femina.



Tutaj natrafiam na odcinek nieco lepszej drogi.





A po prawej stronie drogi cały czas towarzyszy nam głęboki wąwóz.



Na kilkadziesiąt metrów przed końcem stoku w drzewostanie pojawiają się świerki pospolite - Picea abies. Oto najokazalszy z nich.