W drugiej części rodzinnego spaceru poruszamy się drogą oddzielającą północną i południową część Czarnego Lasu, zwanego formalnie Dąbrowiak. Na mapie firmy Compass jest to odcinek oznaczony kolorem zielonym.



Droga początkowo prowadzi pod górę. Spora część drzewostanu została parę lat temu wycięta.



Dlatego po obu stronach drogi pojawiły się dość gęste zarośla. Należy zauważyć, że uaktywnił się bank nasion w glebie.



Tu i ówdzie większe połacie zajmuje orlica pospolita - Pteridium aquilinum. W drzewostanie mamy żywe i martwe świerki pospolite - Picea abies. Są też pojedyncze drzewa liściaste.







Wschodnią część północnej partii lasu przecina szeroka dolina. Na jej krawędzi widzimy pojedyncze świerki pospolite - Picea abies.



A na skarpie niezmiennie króluje orlica pospolita - Pteridium aquilinum.



Pewnym przerywnikiem jest pajęczyna.



Z roślin na szczególną uwagę zasługuje niecierpek pospolity - Impatiens noli-tangere. Tutaj jest on godny swojej nazwy.





Przejawem synantropizacji jest obecność łopianu większego - Arctium lappa.





Na listku usadowił się jakiś pluskwiak. Liść należy do olszy czarnej - Alnus glutinosa.



Znajdujemy się teraz dokładnie nad ciekiem przepływającym przez dno doliny. Oto jej widok w kierunku północnym.



Po drugiej stronie, czyli w południowej części lasu na obszarze prześwietlonym umieszczono ambonę myśliwską.



Jestem teraz na prawym brzegu doliny w północnej części tego lasu. Tutaj odsłoniła się ciekawa koncentracja drobnych otoczaków, wśród których dominuje biały kwarc.



Większość otoczaków ma mniej niż 2 cm średnicy. Niektórym zrobiłem zdjęcia makro, aby móc je lepiej zobaczyć. Na początek czarny krzemień.



Dalej idzie biały kwarc.



A to jest kwarcyt.



Osobliwością jest otoczak złożony z otoczaków.



Ten kawałek to zwietrzały kwarcyt.



W każdym bądź razie ta formacja spotkała się z pewnym zainteresowaniem wśród geologów. Ta koncentracja jest wynikiem przepłukiwania moreny przez niezbyt intensywne opady deszczu.





Ostatnim otoczakiem na którego zwróciłem uwagę był lidyt z licznymi żyłkami kwarcu.



Jesteśmy ponownie na drodze. Znowu idziemy pod górę. Teraz spoglądamy na południową część doliny, gdzie znajduje się ambona myśliwska.



Droga na skraj lasu wiedzie obok stromej skarpy. Tutaj dominuje piasek nielicznymi otoczakami. Znaczy się woda tutaj słabo operuje.



Oczywiście u jej podnóża bez trudu znajdziemy śmieci.



W górnej części skarpy otoczaki kwarcu mają wielkość co najmniej orzecha włoskiego.



Jesteśmy już powyżej lasu, idziemy w kierunku ulicy Jesionowej. Spoglądamy w kierunku północnym, gdzie znajduje się izolowana enklawa leśna traktowana przeze mnie jako samodzielna powierzchnia badawcza.





Spoglądając na zachód w luce pomiędzy wielkim a małym lasem można obejrzeć część zabudowy Rzuchowa.