W pierwszy sierpniowy czwartek, że tak się wyrażę zaszaleliśmy. Wyprawa miała dwa podteksty. Po pierwsze zważywszy na liczbę uczestników było nawiązanie do olimpiady. Znaczy się niemalże nowa konkurencja, czwórka ze sternikiem. W każdym bądź razie nie wiem jak to klasyfikować – dwie panie po sześćdziesiątce i dwu panów przed sześćdziesiątką z których ja mówiłem, gdzie jechać. Z drugiej strony powstanie takiej dyscypliny olimpijskiej da się przewidzieć, skoro wszędzie usiłuje się wprowadzać parytety płci. Po drugie, w dużym uproszczeniu zrobiła nam się "Ballada o lekkim zabarwieniu erotycznym". Wszak były dwie góry i dziura, chociaż druga góra to też raczej dziura. Z drugiej strony pierwsza góra to właściwie dwa blisko siebie położone pagórki nader ponętnie wyglądające z perspektywy pierwszej dziurki.
A teraz do rzeczy. Oto mapa firmy Compass, gdzie żółtą linią jest zaznaczona trasa przejazdu a kropkami miejsca odwiedzane.



Południowy wierzchołek Diablej Góry to na poprzedniej mapie kropka czerwona. Na tym wycinku to trasa oznaczona kolorem zielonym.



W skali makro to oczywiście teren Bukowna. W skali mikro to obszar położony nieco na zachód od zwartej zabudowy Podlesia. Wchodzimy teraz do lasu. Droga jest dość szeroka i prowadzi na zachód.





Po nieco ponad stu metrach trafiamy na drogę wiodącą na północny stok wzniesienia.





W drzewostanie dominuje buk zwyczajny - Fagus sylvatica. Stok jest dość stromy, chociaż czasem trudno to pokazać na zdjęciach.





W runie lasu natrafiamy bez trudu na storczyki. Oto młody i stary, czyli owocujący kruszczyk szerokolistny - Epipactis helleborine.





Pojawia się również buławnik mieczolistny - Cephalantera longifolia. Z tych stoków w minionych latach odnotowywałem jeszcze pozostałe dwa krajowe gatunki przedstawicieli tego rodzaju.





Nieco ponad cztery lata temu w tej okolicy padło kilka starych buków i w związku z tym młode pokolenie wykorzystało swoją życiową szansę. Teraz wygląda to tak.





Diabla Góra to najdalej wysunięty na zachód w tej okolicy fragment Wyżyny Olkuskiej. Zza młodych buków widać, że granica jest tutaj grubo ciachana.



Idziemy dalej pod górę. Po drodze bez większych zmian.





Teraz będzie krótki przystanek i sesja ze starcem. Na mój gust, ale z dokładnością do Władysława Szafera, jest to starzec gajowy - Senecio nemorensis.













A to już sam wierzchołek oraz szczyt idiotyzmu.





Trawiasta przestrzeń na szczycie bardzo się skurczyła. A szkoda, bo kiedyś, znaczy się prawie trzydzieści lat temu był to punkt widokowy.



Spośród wielu gatunków na moją uwagę zasłużył chaber nadreński - Centaurea stoebe.



Za chwilę zejdziemy na stok południowy, aby zobaczyć wlot jaskini.



Przez moment zerkamy na południe. Jak widać nic nie widać.



Jestem już na niewielkim plateau przed jaskinią.



Na skałach otaczających otwór zawsze znajdują się jakieś inskrypcje. Archeolog wyróżniłby nawet kilka warstw kulturowych.



Są też ślady pobytu człowieka prymitywnego. Butelka jest szklana. Było w niej piwo.



Buk zwyczajny, który rósł tutaj nieco ponad cztery lata temu wciąż stoi.



Wśród roślin runa jest jeszcze naparstnica zwyczajna - Digitalis grandiflora.



Wychodnie wapieni falistych prawie się nie zmieniły.





Jest także mocno zakotwiczony byk zwyczajny - Fagus sylvatica.



Z tego punktu widzenia wyraźnie widać jak bardzo grubo ciachana jest krawędź Wyżyny Olkuskiej.





Wkraczamy ponownie na trawiasty szczyt. Mijamy kolejnego dobrze zakotwiczonego buka zwyczajnego - Fagus sylvatica.



Inny przedstawiciel tego gatunku bardzo długo był narażony na ostre słońce.







Pod tym drzewem usadowiła się inwazyjna czeremcha amerykańska - Padus serotina.



Idąc dalej mijamy stanowisko "Kultury PET".



Po zejściu na dół sfotografowałem jeszcze klinopodium pospolite - Clinopodium vulgare.





Dawno, bardzo dawno temu była to po prostu czyścica storzyszek - Calamintha vulgaris, ale komuś to przeszkadzało.