Po krótkim popasie nad stawem i skonstatowaniu daleko idących skutków wyrzucania śmieci do wąwozu ruszyliśmy w dalszą drogę. Teraz na mapie firmy Compass jest to odcinek oznaczony kolorem jasnoniebieskim. Idąc tym sposobem skróciliśmy sobie trasę a zarazem pominęliśmy przystanek nr. 2.



Na początku na liściu mięty długolistnej zauważyliśmy zielonego chrząszcza. Podejrzewam, że to kałdunica zielona.





Nieco dalej zauważyłem pierwsze grzyby. To tylko czartawa pospolita - Circaea lutetiana porażona przez mączniaka Erysiphe circaeae.



Prawdziwym grzybem była ta czubajka gwiaździsta - Macrolepiota konradii. Okaz po sesji fotograficznej skończył jako koszykowiec.







A to już widok ogólny bocznej odnogi wąwozu. Przypominam, że są one bardzo młode, ponieważ ich wiek nie przekracza miliona lat.



Tutaj jak widać na poprzednim zdjęciu znajduje się sporo roślin. Gatunkiem charakterystycznym jest kopytnik pospolity - Asarum europaeum.



Idziemy dalej. miejscami jest bardzo stromo.



Wśród paproci pojawia się nerecznica samcza - Dryopteris filix-mas.



Kiedy znaleźliśmy się w kolejnym odcinku zielonej krainy atmosfera zrobiła się niezbyt przyjemna.



Sprawcą tego zamieszania był sromotnik bezwstydny - Phallus impudicus. Pomimo wszystko uczestnicy wycieczki przyjrzeli mu się dokładnie.



Góra partia wąwozu była dość trudna do sforsowania, ale jakoś poszło.



Oto powitalny ekoton.



W tym momencie okazało się, że dalej ścieżki nie ma. Idąc przed siebie celowaliśmy w widoczny na horyzoncie słup. Biorąc pod uwagę przynależność gatunkową białych baldaszków było to marchewkowe pole.



Były tutaj także inne rośliny, tak jak ten ostrożeń polny - Cirsium arvense.



W tym towarzystwie nader uroczo prezentowała się centuria pospolita - Centaurium erythraea.



Tutaj widać różnicę pomiędzy polem dopiero co porzuconym a polem dawno porzuconym. To drugie zalewa żółć nawłoci kanadyjskiej - Solidago canadensis.



Innym żółtym akcentem był dziurawiec zwyczajny - Hypericum perforatum.



Pole po drugiej stronie przemierzanego przez nas płatu także było zdominowane przez nawłoć kanadyjską - Solidago canadensis.



W pewnym momencie wyszliśmy na wykoszony płat, co bardzo ułatwiło nam dojście do drogi.



W tych krzakach skrywa się przystanek numer trzy przyrodniczej ścieżki dydaktycznej. Właściwie powinno się go zlikwidować, lub solidnie wykarczować, aby był dostępny. Stąd podziwiało się panoramę Zagórza.



Tedy idziemy dalej, podjadając pojawiające się od czasu do czasu jeżyny - Rubus sp. sp.





Jest też powszechny u nas dereń świdwa - Cornus sanguinea.



Zerkamy teraz w kierunku południowo -wschodnim. I co tutaj dużo mówić - żółć nas zalewa.



W przydrożnym ekotonie mijamy sosnę czarną - Pinus nigra, na której naniesiono znaki szlaków.



Jest też jakiś modrzew. Stawiam na modrzewia szkockiego - Larix x marschlinsii



Po chwili krzewy utworzyły coś w rodzaju tunelu. Sympatyczna okolica do przejścia, nieco trudniejsza do przejechania, tak sądzę, ale resztę wyjaśnię w trzeciej części tego serialu.



Po przejściu zielnego tunelu otworzył nam się widok na stok porośnięty przez grab zwyczajny - Carpinus betulus.





Ozdobą tego miejsca jest okazały buk zwyczajny - Fagus sylvatica mający status lokalnego drzewa miłości.



Po krótkim odpoczynku ruszyliśmy dalej stokiem aby dotrzeć do znajdującej się tutaj jaskini, a właściwie płytkiego schroniska. Jest dość stromo, ale da się przejść.





A to już otwór wejściowy. Tak samo to miejsce wygląda na zdjęciach archiwalnych w lat sześćdziesiątych ubiegłego wieku.



Wnętrze jak widać pełni rolę kosza na śmieci dla osób wtajemniczonych.



Nie opuszczając tej części lasu po kilkunastu metrach znaleźliśmy się na wierzchowinie Grodziska Wielkiego.