W drugim odcinku zobaczymy jak sobie radzi ponor. Teraz będziemy się poruszać po obszarze jasnoniebieskiej plamy. Oczywiście, jak zwykle cytuję fragment mapy firmy Compass.



Stoję pod mostem i zerkam w lewo. Mech to Encalypta streptocarpa.



Łużnik jak widać płynie przeznaczonym dla niego korytkiem a następnie sporą szerokością drogi.



Rzeka przepływa przez drogę i znika pod krzakami.







Pierwszy z ponorów, gdzie rzeka odkąd ją pamiętam zawsze wpadała jest już nieaktywny. W procesie kolmatacji doszło do uszczelnienia go piaskiem.



Teraz woda omija go cienką, płytką strużką.



Aby zobaczyć co dzieje się dalej muszę przejść się drogą nieco na południe.



W pobliskim lesie znajdują się pozostałości po byłych korytach Łużnika oraz niewielkie lejkowate zagłębienia.



Zmierzam teraz w stronę największej dziury. Znajduje się ona na prawo od środkowej osi zdjęcia.



Z jej krawędzi zerkam na północ, obserwując wpadający tutaj Łużnik. Rzeka minęła już pierwszy, nieaktywny ponor.







Jak widać został osłonięty dolomit podłoża. Ponadto trafiło tutaj sporo piasku. Jest też wiaderko.



W obecnych warunkach rzeka nie ma szansy na pokonanie progu.



Dziura do której wpada, znajduje się na prawo od progu. Tego dnia woda wlewała się tam cichaczem, bez przeszkód.





A to już widok koryta rzeki tuż za progiem.



Teraz jest ono od paru lat suche. Zapewne aktywizują go wody roztopowe oraz obfite opady deszczu, stąd prawie świeże zmarszczki prądowe na piasku.







Tego co dzieje się dalej, nie byłem ciekaw.



Odnotowałem jedynie wyjście zielonego listka podagrycznika pospolitego - Aegopodiuum podagraria.



A na zakończenie tego odcinka jeszcze jedno z byłych koryt Łużnika. Zapewne tamto skończy podobnie.