Czas kończyć ten mini serial. Teraz po przekroczeniu ulicy Ligęzów poruszamy się trasą oznaczoną kolorem żółtym.



Na początku zauważam łyżkę koparki.



Potem zerkam na skraj lasu z lewej strony przyszłej drogi. Jak widać jest to bór jakiś tam, czyli las gospodarczy z nieznaczną domieszką świerka pospolitego - Picea abies.



Trasa przyszłej drogi wyglądała tak.



Skraj lasu po lewej stronie drogi był bardzo poturbowany.





Teraz dowiadujemy się ile przeszedłem licząc od Kątów. Takie tabliczki będę pokazywał w miarę ich pojawiania się.



W tej okolicy do drogi dobija jeden z cieków odwadniających las.



Dlatego teraz pas drogowy jest wyraźnie podtopiony.



Nieco dalej robi się bardziej sucho, Na poboczu wciąż leżą składowane karpy po ściętych drzewach.



Właśnie minęło kolejne sto metrów.



W tej okolicy teren jest usłany zrębkami drewna. W przyszłości mogą się tutaj pojawić ciekawe grzyby.



Teraz mijamy kolejny ciek znajduje się on po prawej stronie drogi. Widać wyraźnie, że woda spływała nie tylko z rury, ale także pasem drogowym, czyniąc tutaj pewne spustoszenie.



Ten sam ciek po lewej stronie drogi jest suchym niewiniątkiem.



W wszystko to dzieje się na kolejnym stumetrowym odcinku.



Ponownie zerkamy na przyszłą drogę.



Teraz dochodzimy do najważniejszego punktu na trasie. Tam, gdzie znajduje się złamana wierzba - Salix pod ziemią skrywa się sztolnia Kopalni Matylda. Miejsce jej przebiegu jest wyraźnie podwyższone.





Bliżej przyszłej drogi jej betonowy kanał został odkopany.



Droga biegnie po sztolni.



Teraz zaglądam z góry przez jej okienko.



Następnie wkładam aparat do środka usiłując sfotografować jej wnętrze. Oto efekt tego ślepego działania.





Tyle musiało mi wystarczyć. Ruszam dalej. Tam, gdzie widać koparki kończy się trasa tego fotoreportażu.



Na razie zaliczyliśmy kolejne 100 metrów.



Teraz nie widać niczego szczególnego. Ot węzłowy punkt placu budowy jest blisko, coraz bliżej.





W tej okolicy pod drogą założono odwodnienie.



Tak wygląda ciek doprowadzający wodę do rury. Rośnie w nim śledziennica skrętolistna.





Więcej zdjęć nie ma, ponieważ, co bardzo rzadko mi się zdarza - karta pamięci oznajmiła, że czuje się zapełniona. Tedy szybko poszedłem do Muzeum, obiecując sobie, że wkrótce tutaj wrócę aby kontynuować dokumentację.