Jeszcze nie wstawiłem fotoreportaży z sierpniowych wycieczek, ale już odczuwam potrzebę wstawienia tego, który powstał przy październikowej wyprawie. Przebieg spaceru widać na mapie firmy Compass. Jak widać serial będzie liczył cztery odcinki.



Oczywiście wystartowaliśmy z dworca kolejowego, ale pierwsze zdjęcia wykonałem w pobliżu kościoła.



W 2007 roku zauważyłem, że rosnące tutaj modrzewie - Larix zostały radykalnie przycięte. Kiedy to było nie wiem. W styczniu 2014 roku wszystkie wydawały się być żywe. Teraz widać, że jeden z nich obumarł, ale w rozumieniu prawa jest to tylko obcięcie ze skutkiem śmiertelnym a nie drzewobójstwo.



Wiele razy tędy przechodziłem, ale dopiero teraz udało mi się zajrzeć do wnętrza, niestety tylko przez szybkę w drzwiach.



Idąc teraz w kierunku szczytu Grodziska mijamy kolejnego obumarłego modrzewia - Larix. W tym wypadku śmierć była nieunikniona. Posadzenie drzewa tuż pod linią energetyczną nie jest dobrym pomysłem.



Po drugiej stronie drogi naszą uwagę przykuł drzewiasty rokitnik pospolity - Hippophae rhamnoides. Jako niskie drzewo ma prawo osiągnąć 6 metrów wysokości, więc wszystko jest w porządku.



Jesteśmy już na szczycie i spoglądamy za siebie. Kościół jest w dole.



Tutaj znajdują się byłe zbiorniki na wodę. Teraz skrywają się w gęstych zaroślach. Jednym z ciekawszych gatunków jest morwa biała - Morus alba.



Potem poszliśmy na cmentarz. Tutaj uwieczniłem jedynie biedrzeńca mniejszego - Pimpinella saxifraga. Poraża go mączniak - Erysiphe heraclei.



Towarzyszy mu przymiotno białe - Erigeron annus.



Był tam również tasznik pospolity - Capsella bursa-pastoris.



Z okolicy cmentarza zerkamy na zachód. Na horyzoncie majaczy Smutna Góra. Ciekawostką była krowa.



Znakomicie widać stąd także taflę zbiornika Dziećkowickiego zwanego też jeziorem Imielińskim.



My zasadniczo podążaliśmy o pewnego kamieniołomu. po drodze minęliśmy suszka marchwi zwyczajnej - Daucus carota.



Była też driakiew żółta - Scabiosa ochroleuca.



Dosyć osobliwie prezentowała się dziewanna firletkowa - Verbascum lychnitis.





Malowniczo wyglądało pasmo krzewów, które rozrosło się z krzewów na miedzy.



Kamieniołom jest blisko, coraz bliżej.



Niestety, okazało się, że zamiast odsłonięć warstw gogolińskich dolnych musimy podziwiać osady najwyższego piętra antropocenu.



Trafiają tutaj także odpady zielone.



W takich warunkach pięknie rośnie szarłat szorstki - Amaranthus retroflexus.



Jest i mlecz kolczasty - Sonchus asper porażony przez mączniaka - Golovinomyces cichoracearum.



Wyszliśmy na drogę. Mijamy skupisko rdestówki japońskiej - Reynoutria japonica.





Przy drodze zauważyliśmy też gorczycznika pospolitego - Barbarea officinalis.



Przy drodze rosła też komosa biała - Chenopodium album o fioletowo nabiegłych pędach.





Droga wiedzie górną krawędzią kamieniołomu, Wyraźnie widać zapełniające go osady najwyższego piętra antropocenu.



Dzięki barwom jesieni są one niezwykle malownicze.



Czasami są czyste odsłonięcia formacji skalnych.



Ten kamieniołom nie pojawia się w popularnych opracowaniach, tym nie mniej w świetle ustawy z 1 lipca 2013 tego co pokazałem nie powinno tam być.