W owym czasie gromadziłem materiał zdjęciowy do przygotowywanych kolejnych Zielonych Pereł Trzebini. W tym fotoreportażu pokażę plon z dwu dni. Zaczynamy 30 lipca. Znajduję się na obszarze odłogowanych pól uprawnych pomiędzy Osiedlem ZWM a zwartą zabudową Młoszowy. Na początku płat komonicy zwyczajnej - Lotus corniculatus.



Potem dzwonek skupiony - Campanula glomerata.



Była też babka średnia - Plantago media.



Po pewnym czasie udało mi się spotkać bardziej typowe osobniki dzwonka skupionego - Campanula glomerata. Aby je sfotografować zniżyłem się do ich poziomu. Po lewej widać chaber driakiewnik - Centaurea scabiosa.



Było tutaj także sporo wrotyczu pospolitego - Tanacetum vulgare.



Natrafiłem także na badyl nie zasługujący na miano zielska. To zaraza czerwonawa - Orobanche lutea.



Teraz z najwyższego punktu w tej okolicy zerkam na wschód. Po prawej mamy połowicznie zalesioną Górę Bartoska. Zalesione wzgórze po lewej to Góra Kowalikowa. Obydwa wzniesienia stanowią razem jedną z Zielonych Pereł Trzebini.





Zerkam teraz na północ. Horyzont zamyka wzgórze Ostra Góra - rezerwat buczyny karpackiej. On także został zaliczony w poczet Zielonych Pereł Trzebini. Nie było innej opcji.



Następnie przekroczyłem polną drogę łączącą ulice Luzara i Mostowa. Tutaj mamy bardzo ciekawą sytuację. Wędrując nią z zachodu na wschód mamy na prawo jurę na lewo trias. I właśnie teraz oglądamy fragment triasu.



Był tutaj także blok bardzo falistego wapienia.



Na tym tego dnia skończyłem dokumentację. Do Młoszowy wybrałem się ponownie 17 września. Na początku upolowałem aster nowobelgiski - Aster novi-belgii.



Potem zerknąłem na obetonowaną skarpę głównej drogi powyżej skrzyżowania z ulicą Mostowa. Zwieszająca się zielenina to przytulia pospolita - Galium mollugo.



Teraz znajduję się w rejonie ulicy Bartoska. Tutaj zerkam na typowe dla tej okolicy odsłonięcie zlepieńca myślachowickiego.





Po wyjściu na szczyt skarpy znalazłem jastrzębca sabaudzkiego - Hieracium sabaudum.



Las porastający połowicznie Górę Bartoska jest buczyną składającą się z mocno pokręconych i silnie rozgałęzionych drzew.





Na zakończenie będąc na szczytowej przełęczy zerknąłem w głąb wąwozu ciągnącego się na południe.



Potem dowiedziałem się, że są to Parowy Karniowickie.