Ostatnim etap naszej wędrówki obejmował spacer ulicą Grodzką. To bardzo uczęszczany szlak, ale zapewne niewielu tędy przechodzących zwraca uwagę na to, na co myśmy zwracali. Oto początek od strony rynku,



Zaraz potem znaleźliśmy się na placu Wszystkich Świętych, gdzie stał przed lokacyjny kościół Wszystkich Świętych. Definitywnie "zniknięto" go 1842 roku, burząc wieżę. To dobra ilustracja powiedzenia usprawiedliwiające analogiczne działania w innym miastach. Zabytki, to są dopiero w Krakowie, a i to nie wszystkie.





Następnie weszliśmy do oddanego do użytku w 2007 roku Pawilonu Wyspiańskiego. Ozdabiają go witraże wykonane na podstawie jego kartonów. Trochę to psychodeliczne. Jakby tego nie oceniać to Wyspiański wielkim twórcą był, skoro nie wahał się pisać nawet o ludziach, którzy zapraszają słomę na wesele.



Potem był dom 32, czyli Podelwie. Oczywiście lew do siebie niepodobny, ale mało kto go w owym czasie w realu widział.



Bardziej podobne do siebie są nosorożec i słoń z domu 38 Pod Elefanty.





Teraz znajdujemy się na terenie zajmowanym obecnie przez Uniwersytet Jagielloński. To Collegium Broscianum. Ja, aby była szczypta botaniki zwróciłem uwagę na krzewy dzikiego bzu czarnego - Sambucus nigra.





Potem obejrzeliśmy ceglaną część kościoła p.w. świętych Piotra i Pawła. Budowali go jezuici, a jeśli mowa o baroku, to znaleźliśmy się w miejscu, gdzie wszystko się zaczęło, jeśli chodzi o wprowadzanie tego stylu do Krakowa. Zauważyłem też, że drzewa są posadzone zbyt blisko murów.





Fasada kościoła jest obecnie w renowacji.







Posadzka kościoła to czarny marmur dębnicki oraz biały wapień zwany marmurem z Liguniowej góry koło Zalasu.



Z bogatego wystroju zwróciłem uwagę na ten obraz. Mam takie uczucie, że jest to dzieło przedstawiające Wszystkich Świętych pędzla Szymona Czechowicza z 1763 roku przeniesione z dawnego kościoła Wszystkich Świętych.



Potem zwróciłem uwagę na nagrobek biskupa Andrzeja Trzebickiego z końca 17. wieku. Wykonano go z czarnego marmuru dębnickiego oraz białego wapienia przypominającego marmur z Liguniowej Góry. Wykonano go w Dębniku.





Bardzo ważny jest ten obraz. To wczesnobarokowy ołtarz z obrazem przedstawiającym Matkę Boską oraz świętych Annę i Joachima. Kult Joachima, ojca Matki Boskiej w odróżnieniu od kultu św. Anny, matki Matki Boskiej rozwinął się bardzo późno.



A teraz szczypta geologii. Oto któraś z różanek z Gór Świętokrzyskich.



Z tą świątynią sąsiaduje kościół p.w. św. Andrzeja. Na zewnątrz małe co nieco stylu romańskiego oraz barok



Pośrodku czysty barok.





I ponowne spojrzenie na kościół p.w. świętych Piotra i Pawła. nieco na uboczu, poza kadrem znajduje się plac Marii Magdaleny, gdzie wskutek postawienia pewnej rzeźby w 2001 roku zrodziła się idea Archi Szopy.



I jeszcze jeden kościół. To świątynia p.w. św. Marcina, obecnie we władaniu gminy ewangelickiej.



I powoli zbliżamy się do końca naszego spaceru. Oto kościół św. Bernardyna ze Sieny. Jest blisko, coraz bliżej.





W drodze do kościoła mijamy ciekawie uformowany kasztanowiec zwyczajny - Aesculus hippocastanum. Drzewo miało lepkie pączki, co jest jednym ze zwiastunów zbliżającej się wiosny.



Przed kościołem pomiędzy drzewiastymi cisami - Taxus baccata znajduje się Szymon z Lipnicy.





A wnętrze kościoła w dużym uproszczeniu, jak na to co do tej pory oglądaliśmy to bardzo wypasiony barok.







My przyszliśmy tutaj dla największej ruchomej szopki.







I jeszcze jedno spojrzenie do kaplicy Szymona z Lipnicy.



I już na zakończenie ołtarz z kaplicy św. Anny. Rzeźba to prawdopodobnie dzieło z warsztatu Wita Stwosza.





I to by było na tyle, jeśli chodzi o tę sobotę w Krakowie.