Tedy czas wejść w miejsce, gdzie niegdyś znajdowały się cenne murawy. Na początku rządzi niecierpek drobnokwiatowy - Impatiens parviflora.



Dalej są okazale drzewa, głównie buki pospolite - Fagus sylvatica. Poza azjatyckim najeźdźcą są tutaj trawy.







Reliktem muraw zdaje się być ciemiężyk białokwiatowy - Vicetoxicum hirundaria. W lesie też sobie dobrze radzi.





Ta gałązka to prawdopodobnie dereń świdwa - Cornus sanguinea.



Udało się nawet natrafić na omszałe skałki.



Część terenu pokrywają zarośla z trzmielina brodawkowatą - Euonymus verrucosa.





A poza tym widać, że po murawach zostało mgliste wspomnienie.



Gatunkiem reliktowym z pierwotnych zbiorowisk zdaje się być ten pogięty czyściec prosty - Stachys recta. Wszak podaje się, że rośnie przede wszystkim na zboczach dobrze nasłonecznionych, na glebach zasobnych w węglan wapnia. Ten ostatni czynnik będzie tutaj aktualny przez najbliższe kilkadziesiąt milionów lat, a może dłużej. Spore nasłonecznienie w najbliższych latach raczej nie.









Trafił się jeszcze bodziszek cuchnący - Geranium robertianum.





Reliktem zarośli o których usuwanie apelował Zbigniew Mirek zdaje się być róża dzika - Rosa canina.





Jest jeszcze świerząbek gajowy - Chaerophyllum temulum.



W każdym bądź razie skałki są zdecydowanie zasłonięte.



Na nich udało nam się jeszcze zobaczyć zanokcicę skalną - Asplenium trichomanes.



A poza tym, wszystko co zdecydowanie murawowe było bez szans.









Tedy nie pozostało nic innego jak tylko opuścić ten teren.



Reasumując los Skał Bielańskich jest bardzo dobrym przykładem złego przykładu na klasyczną bierną ochronę w rezerwatach ścisłych.
A poza tym wstawiłem ostatni archiwalny materiał. Od tej pory nic tylko rok 2016 i kolejne, które nadejdą.