Jestem wciąż na ulicy Fabryczna i wędruję wzdłuż barierki chroniącej przed przypadkowym znalezieniem się na dole.



Zarośla są gęste, pomiędzy drzewami prześwituje woda zalewająca dno.











Są już ślady pierwszych urzędowych działań. Pojawiło się ostrzeżenie i biało-czerwona taśma.



Wody jest znacznie więcej niż ostatnio. Tak czy owak schodzę na dół, bo dokumentacja zjawiska jest najważniejsza.





Biała kreska to wodowskaz. To kolejne działanie urzędnicze. W tym miejscu przybyło 50 cm wody.





Obchodzę akwen z prawej strony, aby wejść na wysepkę.







Woda dotarła już do ściętej, zakamuflowanej w krzakach trawy. Proces butwienia rusza pełną parą.



Spoglądam w górę stoku.



Spoglądam na północ.



Spoglądam na zachód. Tam w drzewostanie skrywa się ściana dolomitu diploporowego.





Ostatni raz spoglądam w górę stoku i opuszczam to miejsce, wciąż jeszcze będące półwyspem.